Οι σκέψεις σας επιδρούν στα κύτταρά σας

 Μια συνέντευξη του βραβευμένου μοριακού βιολόγου Dr. Bruce Lipton

Dr Bruce Lipton

– Έχετε πει πως «η γλώσσα κατασκευάστηκε για να κρύβει τα συναισθήματα». Πιστεύετε πως η λογική έχει παραγκωνίσει την ικανότητα του ατόμου να «διαβάζει» την ενέργεια των γύρω του και, αν ναι, πώς μπορούμε να ενισχύσουμε αυτή μας την ικανότητα, απολαμβάνοντας ποιοτικότερες διαπροσωπικές και επαγγελματικές σχέσεις;

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να λάβετε υπόψη είναι το εξής, ότι υπάρχουν δύο τρόποι επικοινωνίας. Η γλώσσα είναι ένας τρόπος που έχουμε αναπτύξει ως άνθρωποι αλλά πολύ πριν αναπτυχθεί η γλώσσα, οι οργανισμοί μπορούσαν επίσης να επικοινωνούν μεταξύ τους. Για παράδειγμα, τα βακτήρια επικοινωνούν, τα φυτά επικοινωνούν.

Υπάρχει λοιπόν ο δεύτερος τρόπος επικοινωνίας ο οποίος είναι ενεργειακός. Είναι η επικοινωνία των δονήσεων και των συχνοτήτων. Αυτή η επικοινωνία έχει μια πολύ απλή αρχή που λέει το εξής: Όταν δύο όμοιες ενέργειες ενώνονται, τότε, αθροίζονται και δημιουργούν ένα ισχυρότερο ενεργειακό πεδίο. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται ενεργειακή παρεμβολή. Ωστόσο, υπάρχουν δύο είδη παρεμβολών. Το ένα είδος ονομάζεται εποικοδομητική παρεμβολή και το άλλο αποικοδομητική παρεμβολή.

Η εποικοδομητική παρεμβολή συμβαίνει όταν δύο όμοιες ενέργειες συναντιούνται και προστίθενται δημιουργώντας ένα πιο πυκνό, ανώτερο και μεγαλύτερο ενεργειακό πεδίο. Οι άνθρωποι το αποκαλούμε στην καθομιλουμένη ως «καλές δονήσεις». Και αυτό το βιώνουμε διαρκώς, κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια πληροφορία. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Πάτε σε ένα κατάστημα παπουτσιών και βλέπετε 20 ζευγάρια που σας κάνουν στο μέγεθος και κυμαίνονται στο κόστος που μπορείτε να πληρώσετε. Ωστόσο, τελικά, θα επιλέξετε μόνο ένα ζευγάρι. Ποιος ήταν ο λόγος που επιλέξατε εκείνο το συγκεκριμένο παπούτσι; Πιθανότατα, το γεγονός ότι όταν φανταζόσασταν τον εαυτό σας να τα φοράει, αισθανόσασταν ένα θετικό συναίσθημα. Και όποιο παπούτσι σας δημιουργήσει το ισχυρότερο θετικό συναίσθημα, έχει τις περισσότερες πιθανότητες να το επιλέξετε.


Αυτό ισχύει, όχι μόνο στην επιλογή παπουτσιών, αλλά και στην επιλογή συντρόφου, κατοικίδιου, ακόμα και ενός φίλου. Όταν λέμε ότι κάποιος έχει «καλές δονήσεις», συνήθως εννοούμε ότι έχουμε μια θετική βιωματική εμπειρία όταν βρισκόμαστε μαζί του. Ο λόγος που έχουμε αυτή τη βιωματική εμπειρία είναι διότι οι ενέργειές μας συναντιούνται και δημιουργούν υψηλότερες συχνότητες και ισχυρότερο ενεργειακό πεδίο. Έτσι, αυθόρμητα, τείνουμε να είμαστε πιο επικοινωνιακοί, λιγότερο επιφυλακτικοί και έχουμε την αίσθηση ότι περνάμε όμορφα όταν βρισκόμαστε κοντά με ανθρώπους που έχουν «καλές δονήσεις».
Και εδώ υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση. Πολλοί άνθρωποι, όταν ακούν για ενέργεια και δονήσεις, νομίζουν ότι μιλάμε για κάτι αόρατο, μη αντιληπτό με τις αισθήσεις μας. Αυτό, είναι ωστόσο, προϊόν άγνοιας. Στην πραγματικότητα, όλα είναι ενέργεια. Εγώ, αυτή τη στιγμή που σας μιλάω είμαι ένα σύνολο από φωτόνια. Τα φωτόνια αυτά συλλαμβάνονται από τα μάτια σας, στέλνουν ένα μέρος της πληροφορίας στον εγκέφαλο και ο εγκέφαλός σας ερμηνεύει αυτό το σύνολο ως την τελική εικόνα που μου αποδίδετε καθώς με βλέπετε. Πολλές σύγχρονες ιατρικές διαγνωστικές συσκευές, σήμερα, βασίζονται πάνω σ’ αυτήν την ενέργεια και στις δονήσεις της.

Έτσι, η εποικοδομητική παρεμβολή της ενέργειας συμβαίνει όταν δύο όμοιες ενέργειες συναντιούνται και δημιουργούν ένα ισχυρότερο και μεγαλύτερο ενεργειακό πεδίο. Όταν όμως δύο ενέργειες είναι διαφορετικές, τότε, μπορεί να συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Η μία να εξουδετερώνει ή να αφαιρεί από την άλλη. Αυτό το ονομάζουμε αποικοδομητική παρεμβολή. Κι εδώ, στην καθομιλουμένη, πολύ φορές, χρησιμοποιούμε την έκφραση των «κακών δονήσεων». Όταν βρεθείτε κάπου όπου η ενέργεια των ανθρώπων είναι εντελώς διαφορετική από τη δική σας, τότε, το δικό σας πεδίο γίνεται πιο αδύναμο και κατά έναν τρόπο «ακυρώνεται» με αποτέλεσμα να σας προκαλεί μια αίσθηση αποστροφής ή τάσης για φυγή.

Έτσι λοιπόν, η πρωταρχική γλώσσα δεν είναι αυτή που έχουμε αναπτύξει μέσω της χρήσης των λέξεων αλλά αυτή που υπάρχει έμφυτη και αποτελεί την αναγνώριση και την επεξεργασία της ενέργειας. Ο σκύλος σας, για παράδειγμα, δεν γνωρίζει κάποια γλώσσα που τον βοηθά να σας αντιλαμβάνεται πριν έρθετε στο σπίτι σας για να τον συναντήσετε. Ανταποκρίνεται απλά στο ενεργειακό σας πεδίο.


Η πρωταρχική γλώσσα όλων των έμβιων όντων είναι οι δονήσεις. Για παράδειγμα, το σαλιγκάρι. Το σαλιγκάρι εγκαταλείπεται από τους γονείς του μόλις βγει από το αυγό. Δεν υπάρχει κανένας να το εκπαιδεύσει για το πού πρέπει να πάει και πού όχι, τι πρέπει να φάει και τι όχι. Ο μοναδικός του πλοηγός είναι οι δονήσεις. Έλκεται από τα μέρη εκείνα ή τις τροφές εκείνες που έχουν υψηλότερες και ισχυρότερες δονήσεις, που θα του επιτρέψουν να κάνει τον κύκλο της ζωής του.
Το πρόβλημα είναι ότι από τη στιγμή που γεννιόμαστε, όλη η εκπαίδευσή μας αφορά την ανάπτυξη της γλώσσας των λέξεων και όχι των δονήσεων. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να χάσουμε σε μεγάλο βαθμό την ευαισθησία μας και την ικανότητα να την αντιλαμβανόμαστε σωστά. Είναι όπως μια οποιαδήποτε γλώσσα. Όσο δεν την εξασκούμε, τόσο τείνει να την ξεχνάμε. Ακόμα κι έτσι όμως, η ενεργειακή γλώσσα, πολλές φορές υπερισχύει της λεκτικής. Και είναι αυτό που αποκαλούμε πολλές φορές διαίσθηση ή ένστικτο. Για παράδειγμα, ακούμε κάποιον να μας διαβεβαιώνει λεκτικά για το πόσο αξιόπιστος είναι ο ίδιος ή ένα προϊόν ή μια υπηρεσία που μας προσφέρει αλλά ταυτόχρονα μέσα μας κάτι αντιδράει, με αποτέλεσμα να μην τον πιστεύουμε ή να διατηρούμε επιφυλάξεις. Είναι αυτή η πρώτη αίσθηση εμπιστοσύνης που μας προκαλεί ένας άνθρωπος για τον οποίον δεν ξέρουμε ακόμα πολλά πράγματα.

Έτσι, στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο τρόποι προσέγγισης της γλώσσας, ο πρώτος είναι να αισθάνεστε την ενέργεια και έπειτα να ακούτε τις λέξεις. Ο δεύτερος τρόπος είναι να ακούτε τις λέξεις και να δίνετε μηδενική ή ελάχιστη αξία στην ενεργειακή γλώσσα. Στη δεύτερη περίπτωση, οι άνθρωποι εξαπατώνται πολύ πιο εύκολα. Οπότε, αυτή είναι μια διαδικασία που μπορούμε να την μάθουμε.



– Αυτή θα ήταν η επόμενη ερώτησή μου: Το «διάβασμα» της ενέργειας των άλλων ανθρώπων δεν απαιτεί μια ιδιαίτερη εκπαίδευση; Ειδικά όταν όλοι έχουμε εκπαιδευτεί στη ζωή μας, απλά, να ακούμε τη λεκτική γλώσσα;

Αυτή είναι μια έμφυτη ικανότητα που υπάρχει σε όλους από όταν ήμασταν παιδιά. Το πρόβλημα είναι ότι την χάνουμε καθώς μεγαλώνουμε διότι μας εκπαιδεύουν να βασιζόμαστε ολοένα λιγότερο στο ένστικτο και στα συναισθήματα και περισσότερο στη λεκτική επικοινωνία. Και το πρόβλημα συνήθως ξεκινάει από τους γονείς, πολλοί από τους οποίους παροτρύνουν τα παιδιά από την αρχή της ζωής τους να παραμερίζουν τα συναισθήματά τους και να επικεντρώνονται μόνο στον αναλυτικό νου τους. Άρα, δεν απαιτείται ακριβώς μια εκπαίδευση, αλλά μια ενθύμηση της έμφυτης ικανότητάς μας. Και ο πιο απλός τρόπος να το κάνουμε αυτό, είναι να αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε ξανά τα συναισθήματά μας. Φυσικά θα γίνουν λάθη διότι το μυαλό μας θα τα αμφισβητεί αλλά αυτό είναι στο πρόγραμμα. Παρατηρήστε τι αισθάνεστε για μια κατάσταση, καταγράψτε τα συναισθήματά σας και πάρτε όποια απόφαση θεωρείτε καλύτερη. Η πορεία του χρόνου θα σας βοηθήσει να τα εμπιστεύεστε περισσότερο και να διακρίνετε καλύτερα τα ενεργειακά πεδία.




– Έχετε διατυπώσει τη θεωρία ότι οι σκέψεις επιδρούν στα κύτταρά μας. Με ποιον μηχανισμό συμβαίνει αυτό;

Θα σας πω για μια δική μου μελέτη που πραγματοποίησα το 1967 όταν εργάστηκα με τα βλαστοκύτταρα. Ο ανθρώπινος οργανισμός αποτελείται από περίπου 50 τρισεκατομμύρια κύτταρα. Διαρκώς, αυτά τα κύτταρα πεθαίνουν και αναγεννούνται. Το ερώτημα της μελέτης μου λοιπόν ήταν πώς γεννιούνται αυτά τα κύτταρα. Αυτό συμβαίνει διότι στο σώμα μας υπάρχουν τα εμβρυικά κύτταρα, τα οποία δεν είναι προγραμματισμένα να κάνουν τίποτε άλλο παρά να αντικαθιστούν αυτά που πεθαίνουν. Τα εμβρυικά κύτταρα, αυτά, τα ονομάζουμε βλαστοκύτταρα και μπορούν να υποκαταστήσουν οποιοδήποτε κύτταρο μέσα στον οργανισμό μας, από την επιδερμίδα έως τα οστά. Απομόνωσα λοιπόν ένα τέτοιο κύτταρο. Κάθε 10 ώρες, τα κύτταρα αυτά διαιρούνται και πολλαπλασιάζονται. Έτσι λοιπόν, μετά από 10 ώρες, το ένα βλαστοκύτταρο διαιρέθηκε και έγιναν δύο. 10 ώρες αργότερα έγιναν τέσσερα και συνέχιζαν να διπλασιάζονται κάθε 10 ώρες. Μετά από μια εβδομάδα είχα 30.000 κύτταρα. Γενετικά, τα κύτταρα αυτά είναι πανομοιότυπα. Είναι ακριβή αντίγραφα και ονομάζονται κλώνοι διότι προέρχονται από το ίδιο πρωταρχικό κύτταρο.

Διαχώρισα αυτά τα 30.000 βλαστοκύτταρα σε 3 διαφορετικά δοχεία, δηλαδή τοποθέτησα από 10.000 κύτταρα σε κάθε δοχείο. Στο εργαστήριο καλλιεργούμε τα κύτταρα σε ειδικά δοχεία καλλιέργειας και προσθέτουμε ένα υγρό το οποίο αποκαλούμε μέσο καλλιέργειας και αυτό είναι το υγρό στο οποίο ζουν τα κύτταρα. Το μέσο καλλιέργειας είναι ουσιαστικά η εργαστηριακή εκδοχή του αίματος, διότι τα κύτταρα στο σώμα ζουν μέσα στη ροή του αίματος. Έτσι, όταν αφαιρώ τα κύτταρα από το σώμα, τα τοποθετώ σε αυτό το μέσο καλλιέργειας που όπως είπα πριν είναι η εργαστηριακή εκδοχή του αίματος.


Ωστόσο, στο εργαστήριο έχω τη δυνατότητα να επεξεργαστώ ή να τροποποιήσω τη σύνθεση και τη χημεία του υγρού αυτού. Έτσι λοιπόν, δημιούργησα τρεις διαφορετικές εκδοχές αυτού του υγρού, τρεις διαφορετικούς συνδυασμούς για κάθε ένα από τα δοχεία μου. Θυμίζω, ωστόσο, ότι τα κύτταρα είναι γενετικά πανομοιότυπα. Άρα, η μόνη διαφορά τους στο εργαστηριακό περιβάλλον είναι η διαφορετική σύνθεση του υγρού.

Στο πρώτο δοχείο, τα βλαστοκύτταρα σχημάτισαν μυικούς ιστούς, στο δεύτερο δοχείο έγιναν κύτταρα οστών και στο τρίτο έγιναν κύτταρα λίπους. Γιατί συνέβη αυτό ενώ αυτά ήταν γενετικά πανομοιότυπα; Πολύ απλά, διότι βρίσκονταν σε υγρό με ελαφρώς διαφορετική σύνθεση. Και το υγρό αυτό, όπως είπαμε και πριν, αποτελεί την εκδοχή του αίματος στο σώμα. Άρα, δεν ήταν ο γενετικός τους κώδικας που τα οδήγησε να γίνουν μυς, οστά ή λίπος αλλά το περιβάλλον τους. Τα κύτταρα δεν έλαβαν μια απόφαση, απλά ανταποκρίθηκαν στο περιβάλλον τους.

Φανταστείτε λοιπόν ότι εσείς αποτελείτε ένα τέτοιο δοχείο, όπως αυτό στο εργαστήριό μου, μόνο που αντί για 10.000 κύτταρα φιλοξενείτε 50.000.000.000.000 και το μέσο καλλιέργειας, το περιβάλλον τους δηλαδή, είναι το αίμα σας.

Οπότε, το πρώτο συμπέρασμα ήταν ότι τα κύτταρά μας δεν ελέγχονται από τα γονίδια τους αλλά από το περιβάλλον τους.

Και εκεί γεννήθηκε ένα ερώτημα. Αφού η χημεία του αίματος είναι αυτή που ρυθμίζει και ελέγχει τα κύτταρα, ποιος ρυθμίζει τη χημεία του αίματος; Και η απάντηση είναι ο εγκέφαλος.

Και έπεται η δεύτερη ερώτηση. Πώς αποφασίζει ο εγκέφαλος να τροποποιήσει ή να ρυθμίσει τη χημεία του αίματος; Με ποια κριτήρια επιλέγει ποια χημικά θα εκκριθούν;

Και εδώ έρχεται ένα εκπληκτικό συμπέρασμα. Οποιαδήποτε εικόνα έχουμε στο μυαλό μας δημιουργεί μια χημική ανταπόκριση στον εγκέφαλο. Έτσι, διαφορετική χημεία παράγει ο εγκέφαλος όταν είμαστε ερωτευμένοι και εντελώς διαφορετική όταν είμαστε φοβισμένοι.

Έτσι λοιπόν, η εικόνα που έχετε στο μυαλό σας, πυροδοτεί μια έκρηξη χημικών τα οποία μεταβάλλουν τη σύνθεση του μέσου καλλιέργειας που είναι το αίμα σας το οποία με τη σειρά του ρυθμίζει και ελέγχει τα κύτταρά σας.

Αυτό μπορείτε να το δείτε με πολύ απλό τρόπο, παρατηρώντας το πρόσωπο ενός ευτυχισμένου ανθρώπου. Συνήθως έχει μια λάμψη, μια ισχυρή ακτινοβολία. Στην αντίπερα όχθη, ο φόβος δημιουργεί σκοτάδι και εσωστρέφεια. Τα χημικά της ευτυχίας προκαλούν έκρηξη αναπαραγωγής κυττάρων ενώ τα χημικά του φόβου υποδαυλίζουν τη διαδικασία αναπαραγωγής τους.

Καταλήγοντας λοιπόν, η εικόνα που έχετε στο μυαλό σας, ελέγχει τα κύτταρά σας. Εάν αλλάξετε αυτή την εικόνα, αλλάζετε τη χημεία του αίματος και άρα τη συμπεριφορά των κυττάρων σας. Αυτό είναι ένα εκπληκτικό συμπέρασμα που δείχνει ότι τα γονίδια δεν ελέγχουν τα κύτταρά σας αλλά ο νους σας. Και στο νου σας έχετε πρόσβαση! Μπορείτε να τον ελέγξετε, μπορείτε να ρυθμίσετε τις σκέψεις σας.


– Πως μπορούμε να αξιοποιήσουμε αυτή τη γνώση για την υγεία και την ευημερία μας;

Λοιπόν, το πρώτο ερώτημα που οφείλετε να κάνετε στον εαυτό σας είναι το εξής: Ζω με ευτυχία ή ζω με φόβο; Και η απλούστερη εφαρμογή αυτής της γνώσης είναι η παρακάτω σκέψη «Εάν ζω μέσα στον φόβο, γνωρίζω ότι θα με αρρωστήσω. Εάν ζω με αγάπη και με συναισθήματα ευγνωμοσύνης θα είμαι πιο υγιής». Ακόμα και για τον κορωνοϊό που μας προβληματίζει σήμερα, όσο περισσότερο μας φοβίζει τόσο πιο πιθανή είναι η ακραία ανοσολογική απάντηση του οργανισμού μας σε αυτόν.


– Δηλαδή, πιστεύετε ότι εάν φοβόμαστε πολύ τον ιό είναι πιο πιθανό να μας προσβάλλει, ανεξάρτητα από το πόσο προσέχουμε;

Το ζήτημα δεν είναι εάν θα προσβληθείτε ή όχι από τον ιό. Αυτό εξαρτάται από πολλούς άλλους παράγοντες. Το ζήτημα είναι πώς θα αντιδράσει ο οργανισμός σας σε αυτόν ή σε οποιαδήποτε άλλη μόλυνση. Εάν βρίσκεστε σε μια γενικευμένη κατάσταση φόβου, η ενέργεια στο σώμα σας είναι αρκετά πιο αδύναμη από ό,τι αν ήσασταν σε κατάσταση χαράς. Θυμηθείτε τι είπαμε πριν. Η κατάσταση της ευτυχίας δημιουργεί έκρηξη αναπαραγωγής κυττάρων ενώ η κατάσταση του φόβου υποδαυλίζει τη διαδικασία. Άρα, αυτός είναι ο λόγος που όταν φοβόμαστε νιώθουμε άδειοι. Ο φόβος είναι πολύ χρήσιμος και στην αρχή παράγει τα απαραίτητα χημικά που θα μας επιτρέψουν να επιβιώσουμε από μια επικίνδυνη κατάσταση. Για παράδειγμα, εάν μας κυνηγάει ένα άγριο ζώο, παράγονται χημικά ώστε να επιτραπεί στο ανθρώπινο σώμα, για μικρό χρονικό διάστημα να λειτουργεί σε βέλτιστη απόδοση. Όταν μας κυνηγάει λοιπόν ένα άγριο ζώο, τότε δημιουργείται μια τεχνητή κορύφωση ενέργειας ώστε να πάμε σε ένα ασφαλές σημείο. Όταν όμως τα χημικά αυτά παράγονται διαρκώς, χωρίς να σταματά η αίσθηση της απειλής, τότε επιφέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Η αναπαραγωγή των κυττάρων μας μειώνεται και έχουμε την αίσθηση της αδυναμίας και της κόπωσης.

Το ανοσοποιητικό σας σύστημα αντλεί τεράστια αποθέματα ενέργειας για να ανταποκριθεί στην απειλή. Αυτός είναι ο λόγος που αισθάνεστε κόπωση και ξαπλώνετε στο κρεβάτι. Διότι ένα τεράστιο μέρος της ενέργειάς σας διοχετεύεται στην απόκριση του ανοσοποιητικού συστήματος στον εισβολέα. Αυτό που θέλετε εκείνη τη στιγμή, είναι τα επίπεδα ενέργειας στο σώμα σας να είναι υψηλά. Να μην είστε δηλαδή ήδη αποδυναμωμένοι όταν το ανοσοποιητικό σας θα απαιτήσει μεγάλο μέρος της ενέργειάς σας.


Ένας άλλος τρόπος που επιδρά η σκέψη στο ανοσοποιητικό είναι επίσης ο ακόλουθος. Εάν υπάρχει ένας ισχυρός φόβος, τότε, ο εγκέφαλος ενεργοποιεί τη διαδικασία υποχώρησης, μεταφέρει δηλαδή τεράστια αποθέματα αίματος και άρα ενέργειας στα άκρα μας για να τρέξουμε και να προστατευτούμε από το υποτιθέμενο άγριο ζώο που μας κυνηγάει. Εάν εκείνη την ίδια στιγμή υπάρχει μια μόλυνση στον οργανισμό μας, τότε ο εγκέφαλος καλείται να απαντήσει σε ένα δίλημμα. «Θα δώσω προτεραιότητα στην τίγρη που με κυνηγάει ή στην καταπολέμηση της μόλυνσης;» Εάν ήταν πραγματικές συνθήκες, φυσικά, θα θέλαμε να αποφασίσει, να μας βοηθήσει να αποφύγουμε τον άμεσο κίνδυνο και αργότερα, να καταπολεμήσει τη μόλυνση. Εάν όμως οι συνθήκες δεν είναι πραγματικές, ο κίνδυνος δεν είναι προσωρινός αλλά διαρκής, τότε, η ίδια απόφαση θα μπορούσε να αποτελέσει μεγάλο πρόβλημα. Ο φόβος ενεργοποιεί ενστικτωδώς λειτουργίες και μηχανισμούς αποθήκευσης και διατήρησης ενέργειας με σκοπό την καταπολέμηση του αντικειμένου που μας τον προκαλεί. Ενώ εμείς, αντιθέτως, αυτό που θέλουμε, είναι να είμαστε καλά, να είμαστε όσο το δυνατόν πιο ευτυχισμένοι, ώστε το σώμα μας να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά εξαρχής οποιαδήποτε εισβολή. Έχει αποδειχθεί ότι οι ορμόνες του στρες απενεργοποιούν τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος, ακριβώς για τον παραπάνω λόγο.

Εάν λοιπόν νιώθω διαρκώς αγωνία και φόβο, οι ορμόνες του στρες αναστέλλουν τη λειτουργία του ανοσοποιητικού μου συστήματος. Και είναι τόσο αποτελεσματικές σε αυτό, που θα το καταλάβετε με ένα απλό παράδειγμα.

Υποθέστε λοιπόν ότι κάνουμε μια μεταμόσχευση οργάνου από ένα άτομο σε ένα άλλο. Ο άνθρωπος Α δεν έχει λειτουργικά νεφρά, ο άνθρωπος Β έχει δύο λειτουργικά νεφρά και αποφασίζει να δωρίσει το ένα στον πρώτο. Τα κύτταρα όμως που βρίσκονται στο σώμα του Β δεν είναι τα ίδια με τα κύτταρα που βρίσκονται στο σώμα του Α. Εάν γινόταν λοιπόν η μεταμόσχευση, το ανοσοποιητικό σύστημα του δέκτη θα εξαπέλυε μια σφοδρή επίθεση στο νεοαφιχθέν όργανο διότι θα το θεωρούσε ως εισβολέα. Το αποτέλεσμα θα ήταν να καταστρέψει ολοσχερώς το όργανο και άρα δεν θα ήταν εφικτή η μεταμόσχευση οργάνων. Για να καταλάβετε λοιπόν πόσο ισχυρή είναι η επίδραση των ορμονών του στρες, ο γιατρός, πριν τη μεταμόσχευση θα δώσει στον δέκτη αυτές ακριβώς τις ορμόνες που παράγει το ανθρώπινο σώμα, μόνο που θα είναι σε υψηλές δόσεις. Με αυτόν τον τρόπο, οι ορμόνες του στρες αναστέλλουν το ανοσοποιητικό σύστημα ώστε να μην επιτεθεί στο όργανο.

Σας είπα το παραπάνω παράδειγμα για να κατανοήσετε πόσο ισχυρή επίδραση έχει ο φόβος και οι ορμόνες του στρες στη λειτουργία του ανοσοποιητικού. Άρα, όσο περισσότερο μπαίνουμε στο συναίσθημα του φόβου, τόσο πιο ευάλωτοι γινόμαστε. Ας μην αφήσουμε λοιπόν τον φόβο για τον κορωνοϊό να γίνει πιο επικίνδυνος από τον ίδιο τον ιό.


– Στο βιβλίο σας, «Το Φαινόμενο του Μήνα του Μέλιτος» περιγράφετε με έναν εξαιρετικό τρόπο την τροπή των συνηθισμένων σχέσεων όπου στην αρχή, όλα φαίνονται θαυμάσια αλλά στην πορεία τα πράγματα αλλάζουν. Όταν είμαστε ερωτευμένοι ζούμε στο εδώ και τώρα, ενώ όταν περάσει η επιρροή του έρωτα ζούμε στο παρελθόν. Πώς είναι εφικτό να διατηρήσουμε το ΕΔΩ και ΤΩΡΑ στο διηνεκές;

Όπως είπα πριν, ο νους ελέγχει τη βιολογία μας και άρα τη ζωή μας. Όμως, υπάρχουν δύο νόες, ο συνειδητός και ο υποσυνείδητος. Ο συνειδητός αφορά τη διάνοιά μας και είναι αυτό που μας κάνει ξεχωριστούς. Ο υποσυνείδητος νους όμως είναι ένα σύνολο προγραμμάτων που λειτουργούν στο παρασκήνιο με σκοπό να διευκολύνουν τη ζωή μας. Όταν περπατάμε, δεν σκεφτόμαστε πώς θα περπατήσουμε, απλά το κάνουμε. Αυτό είναι ένα υποσυνείδητο πρόγραμμα που δημιουργήθηκε όταν ήμασταν πιθανότατα στην ηλικία των δύο ετών. Έτσι, πολλές αυτοματοποιημένες λειτουργίες μας προέρχονται ακριβώς από αυτό το μέρος του εγκεφάλου μας που αποκαλούμε υποσυνείδητο.

Εάν σας ρωτήσω, όμως, αυτή τη στιγμή, τι θα θέλατε για το μέλλον σας; Πιθανότατα να μου απαντήσετε ότι θα θέλατε να είστε ευτυχισμένοι, να είστε υγιείς, να έχετε μια καλή σχέση. Όλα αυτά προέρχονται από τον συνειδητό σας νου.

Το σώμα σας λοιπόν είναι σαν ένα όχημα και ο νους είναι ο οδηγός. Όταν το αυτοκίνητο το οδηγεί ο συνειδητός σας νους, τότε θα το κατευθύνει εκεί που θέλει, για παράδειγμα στην κατεύθυνση της εκπλήρωσης όλων όσων επιθυμείτε για το μέλλον σας. Θα σας δώσω ένα απλό παράδειγμα. Εάν σας ρωτήσω τι θα κάνετε την επόμενη Παρασκευή, πιθανολογώ ότι θα είστε σε θέση να μου απαντήσετε. Πώς βρίσκετε όμως αυτές τις απαντήσεις; Αφού η Παρασκευή δεν έχει συμβεί ακόμα και είναι στο μέλλον, πώς μπορείτε να μου απαντήσετε; Ο συνειδητός σας νους λοιπόν, τι κάνει, παράγει σκέψεις, ώστε να μπορέσετε να μου δώσετε την απάντηση. Καθώς όμως ο συνειδητός σας νους ψάχνει να βρει τις σκέψεις, ποιος κρατάει το τιμόνι; Ο υποσυνείδητος νους σας ο οποίος ενεργοποιεί τα προγράμματα αυτοματισμού. Αυτός είναι ο λόγος που μπορούμε να περπατάμε αφηρημένοι ή να οδηγούμε αφηρημένοι χωρίς να σκοτωθούμε. Ο συνειδητός σας νους δεν λέει αριστερό πόδι, δεξί πόδι, αριστερό πόδι, δεξί πόδι για να περπατήσετε. Αφήνει απλά το πρόγραμμα του υποσυνείδητου να αναλάβει τον έλεγχο. Το ίδιο συμβαίνει στο αυτοκίνητο. Πόσες φορές δεν πιάνουμε τη συζήτηση με έναν φίλο που κάθεται στη θέση του συνοδηγού και μετά από κάποια λεπτά συνειδητοποιούμε ότι δεν έχουμε προσέξει καθόλου το δρόμο; Εάν σας ρωτήσω τί συζητήσατε με τον φίλο σας θα είστε σε θέση να μου απαντήσετε. Εάν σας ρωτήσω όμως κάτι για τη διαδρομή την ώρα που ήσασταν αφηρημένοι δεν θα το θυμάστε.

Εδώ λοιπόν βρίσκεται ένα κρίσιμο συμπέρασμα. Το 95% της ζωής μας λειτουργεί βάσει των υποσυνείδητων προγραμμάτων του, διότι κατά 95% ,κάθε ημέρα, ο συνειδητός μας νους σκέφτεται. Σκέφτεται τι έγινε χθες, τι έγινε πριν μια ώρα, τι θα γίνει την επόμενη μέρα, τον επόμενο μήνα κ.λ.π. Άρα, λοιπόν, όλες αυτές τις ευχές που κάνετε για τον εαυτό σας, όπως να είστε υγιής, να έχετε μια καλή σχέση κ.λ.π., ποιος θα τις εκπληρώσει αφού ο συνειδητός σας νους είναι απών;
Η ζωή σας αποτελεί το αποτέλεσμα των προγραμμάτων του υποσυνείδητού σας. Και εδώ είναι το πρόβλημα. Κι αν κάποια από αυτά τα προγράμματα δεν σας εξυπηρετούν πια; Κι αν κάποια από αυτά τα προγράμματα σας οδηγούν σε λάθος συμπεριφορές; Τότε, το πιο πιθανόν είναι ότι δεν θα το αντιληφθείτε. Θυμάστε πιο πριν το παράδειγμα του αυτοκινήτου; Δεν θα ήσασταν σε θέση να μου απαντήσετε τι συνέβαινε στη διαδρομή καθώς ήσασταν αφηρημένοι με τη συζήτηση με τον φίλο σας. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τα προγράμματα του υποσυνείδητού σας που οδηγούν τη ζωή σας. Δεν μπορείτε να κρίνετε ποια είναι ωφέλιμα και ποια όχι διότι ο συνειδητός σας νους είναι απών. Τελευταίες επιστημονικές έρευνες υποδηλώνουν ότι μέχρι και 70% αυτών των προγραμμάτων του υποσυνείδητού σας αποτελούν αρνητικά, αποδυναμωτικά προγράμματα. Και σκέφτομαι «Ω Θεέ μου, εάν το 70% αυτών των προγραμμάτων είναι προβληματικά, τότε, πιθανόν στο 70% της ζωής μου σαμποτάρω τον εαυτό μου». Και η επόμενη ερώτησή μου είναι «Ωραία, μπορώ να δω ποια προγράμματα είναι αρνητικά;» Και η απάντηση είναι «Όχι, διότι τα προγράμματα αυτά βγαίνουν στην επιφάνεια όταν η προσοχή μου δεν είναι παρούσα. Όταν η προσοχή μου είναι παρούσα, τότε τα προγράμματα αυτά δεν αναλαμβάνουν το τιμόνι της ζωής μου».

Στις διαλέξεις μου, για πάνω από 30 χρόνια, χρησιμοποιώ αυτό το παράδειγμα:
Έχεις έναν φίλο. Γνωρίζεις τη συμπεριφορά του φίλου σου πολύ καλά. Επίσης γνωρίζεις και τους γονείς του. Παρατηρείς λοιπόν ότι η συμπεριφορά του φίλου σου μοιάζει πολύ με αυτή του γονιού του και μια μέρα αποφασίζεις να του πείς «Ρε συ Βασίλη, μοιάζεις πολύ με τον πατέρα σου». Κι εκείνος γίνεται έξω φρενών «Τι; Τρελός είσαι; Δεν μοιάζω καθόλου με τον πατέρα μου». Ενώ όλοι μπορούν να δουν λοιπόν ότι ο Βασίλης μοιάζει με τον πατέρα του, ο Βασίλης είναι ο μόνος που δεν το αναγνωρίζει. Γιατί; Επειδή ο Βασίλης είναι ο πατέρας του μόνο όταν η προσοχή του είναι απούσα και τα προγράμματα του υποσυνείδητου έχουν αναλάβει τον έλεγχο. Άρα, ο Βασίλης δεν είναι πραγματικά παρών για να παρατηρήσει τις συμπεριφορές που τον κάνουν να μοιάζει με τον πατέρα του.


-Ακόμα όμως κι αν το καταλάβουμε, πόσο εύκολο είναι να αλλάξουμε μια συμπεριφορά που είναι τόσο αυτοματοποιημένη;

Μα αυτό είναι το πρόβλημα. Ότι τα προγράμματα αυτά εγκαθίστανται από τη εμβρυική ακόμα περίοδο. Από 7 μηνών, το παιδί έχει πλήρως διαμορφωμένο εγκέφαλο. Γνωρίζει τι τρώει η μητέρα, τι αισθάνεται. Θα σε ρωτήσω λοιπόν το εξής: Τι έμαθες όταν ήσουν ενός έτους;


– Δεν το γνωρίζω. Φαντάζομαι κανείς δεν το γνωρίζει….

Ακριβώς! Διότι ό,τι έμαθες τότε έγινε πρόγραμμα λόγω του ότι ο συνειδητός νους δεν δουλεύει πλήρως σε εκείνη την ηλικία. Γι αυτό σήμερα δεν θυμάσαι τι έμαθες και γι αυτό σήμερα έχεις άγνοια αυτών των προγραμμάτων. Το συγκλονιστικό όμως είναι ότι το γεγονός ότι δεν γνωρίζεις τα προγράμματά σου, σημαίνει ότι δεν γνωρίζεις πώς συμπεριφέρεσαι στο 95% της ζωής σου. Γιατί; Γιατί στον 95% της ζωής σου, ο συνειδητός νους σου είναι απών διότι σκέφτεται το παρελθόν και το μέλλον και άρα λειτουργείς βάσει αυτών των προγραμμάτων!

Θέλετε λοιπόν να πάρετε μια ιδέα αυτών των προγραμμάτων; Είναι πολύ απλό. Τα καλά πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή σας και σας αρέσουν, συμβαίνουν διότι έχετε προγράμματα που τα επιτρέπουν να συμβούν. Το ίδιο συμβαίνει όμως και με τα αρνητικά προβλήματα της ζωής σας, είτε αφορά τη σχέση σας με τα χρήματα, είτε τη σχέση με τον σύντροφό σας είτε την αυτοεικόνα σας. Και αυτά προέρχονται από τα προγράμματά σας. Άρα, πολύ απλά, αν θέλετε να πάρετε μια ιδέα για τα προγράμματα που έχετε μέσα σας, απλά ρίξτε μια ματιά στη ζωή σας. Το 95% όλων όσων συμβαίνουν στη ζωή σας προέρχονται από αυτά τα προγράμματα.
Εάν λοιπόν θέλετε μια καλή δουλειά, μια καλή σχέση, μια καλή υγεία και δεν το πετυχαίνετε, δεν είναι το σύμπαν ή η κοινωνία που σας τα στερούν. Είναι ο εαυτός σας! Και για την ακρίβεια τα προγράμματά του υποσυνείδητού σας. Έτσι, αν προσπαθείτε να κάνετε μια υγιεινή ζωή αλλά δεν τα καταφέρνετε, δεν φταίει κάποιος άλλος, φταίει το πρόγραμμα που παίζει μέσα σας και δεν υποστηρίζει αυτή την επιλογή.

Γυρνώντας λοιπόν στην αρχική ερώτησή σας για τις σχέσεις, μπορούμε να πούμε:

Ο συνειδητός σας νου είναι δημιουργός. Ο υποσυνείδητος είναι ένα σύνολο προγραμμάτων. Όταν ερωτευόμαστε, όλη μας η προσοχή, ο συνειδητός μας νους είναι στραμμένος στη σχέση. Δεν παίζει κανένα υποσυνείδητο πρόγραμμα, διότι αυτό που θέλουμε είναι να βιώσουμε τη σχέση και όχι να σκεφτόμαστε άσχετα πράγματα. Ο νους έρχεται στο παρόν και αναλαμβάνει να οδηγεί το αυτοκίνητο. Αυτό είναι το φαινόμενο του μήνα του μέλιτος. Είναι η περίοδος εκείνη που ο συνειδητός νους παραμένει στο παρόν θέλοντας να βιώσει τη σχέση. Και εκεί υπάρχει χαρά, ενθουσιασμός, αγάπη. Και όταν οδηγεί ο συνειδητός νους το αυτοκίνητο, αυτό που κάνει είναι να σας κατευθύνει σε όσα θέλετε και εύχεστε μέσα σας για τον εαυτό σας. Αυτός είναι ο λόγος που το φαινόμενο του μήνα του μέλιτος αποτελεί μια στιγμή παραδείσου. Γιατί; Γιατί δεν σκέφτεστε αλλά βιώνετε και άρα κατευθύνετε τη ζωή σας στην υλοποίηση των ονείρων σας.

Καθώς βιώνουμε όμως το μήνα του μέλιτος, ταυτόχρονα, έχουμε κι άλλα πράγματα στη ζωή μας, όπως η δουλειά μας ή άλλες σχέσεις και ο συνειδητός μας νους αναγκάζεται από κάποια στιγμή και έπειτα να σκέφτεται και τους άλλους τομείς. Υποθέστε λοιπόν πως εμείς οι δύο βρισκόμαστε σε μήνα του μέλιτος. Κάποια στιγμή, εγώ σκέφτομαι τη δουλειά μου και ταυτόχρονα φτιάχνω και το αυτοκίνητό μου. Μου κάνεις μια ερώτηση και τότε ξαφνικά, εγώ σου απαντώ απότομα ή με φωνές. Εσύ παθαίνεις σοκ και σκέφτεσαι «Μα τι συμπεριφορά ήταν αυτή;». Και αν θυμάσαι την ιστορία του Βασίλη που είπαμε πιο πάνω, έτσι κι εγώ δεν θυμάμαι τον τρόπο που μίλησα. Διότι ήμουν απών. Πιθανότατα είναι ένα πρόγραμμα διότι έτσι έκανε ο πατέρας μου με τη μητέρα μου και αποθήκευσα αυτό το πρόγραμμα σαν πρότυπο συμπεριφοράς που θα βγαίνει στην επιφάνεια όταν ο συνειδητός μου νους είναι απών.

Εσύ λοιπόν αντιδράς και μου φωνάζεις «Μα καλά, πώς μου μίλησες έτσι;» κι εγώ, που πραγματικά δεν θυμάμαι πως σου μίλησα απαντώ «Μα καλά τι είπα; Γιατί κάνεις έτσι;». Και κάπως έτσι ξεκινούν τα προβλήματα.

Έτσι λοιπόν, όταν ξεκινάει μια διαφωνία, η μία επιλογή είναι να συμβεί αυτό που γίνεται συνήθως, να αρχίζουν να τσακώνονται οι δύο πλευρές. Η άλλη επιλογή, η οποία όμως προϋποθέτει ότι και οι δύο πλευρές έχουν τη γνώση όσων αναφέραμε παραπάνω, είναι να ξεκινήσει μια συζήτηση. Στο παραπάνω παράδειγμα, όταν σου μίλησα απότομα, αντί να μου επιτεθείς, θα μπορούσες να με ρωτήσεις «Εννοούσες πραγματικά αυτό που μου είπες;» Έτσι, θα μου έδινες το χρόνο να συνειδητοποιήσω ότι αυτό που είπα προέκυψε από ένα πρόγραμμα και θα με βοηθούσε να αρχίσω να το διορθώνω.

Ενώ όταν δημιουργείται μια σύγκρουση ή μια διαφωνία, τότε, το πιο πιθανό είναι ότι κανένας δεν θα μπορέσει να βελτιωθεί. Οι άνθρωποι λοιπόν πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι όλοι έχουμε προγράμματα, καλά και κακά. Ας δώσουμε χώρο ο ένας στον άλλον να ξαναδεί το πρόγραμμά του και να το διορθώσει χωρίς να κλείνουμε αυτές τις δυνατότητες απλά με διαφωνίες και φωνές.

Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω ότι ο μήνας του μέλιτος δεν αφορά μόνο τα πρόσωπα. Θα μπορούσε να αφορά οτιδήποτε, για παράδειγμα την κηπουρική ή το μαγείρεμα. Ο μήνας του μέλιτος είναι η κατάσταση εκείνη κατά την οποία βιώνουμε ολοκληρωτικά και δεν είμαστε απλά χαμένοι στις σκέψεις μας.
Για να μην μακρυγορώ άλλο, αυτό που λέω είναι «Ας έχουμε περισσότερους μήνες του μέλιτος στη ζωή μας», ας έχουμε περισσότερο στραμμένη την προσοχή μας στο παρόν.


– Εάν οι σκέψεις επιδρούν στα κύτταρά μας και οι σχέσεις μας αποτελούν μία από τις κύριες πηγές που πυροδοτούν τις σκέψεις μας, θα λέγατε ότι ο τρόπος που σχετιζόμαστε επηρεάζει και την υγεία μας; Και δεν εννοώ μόνο την ψυχική αλλά και την σωματική.

Απολύτως, όπως είπαμε πριν, το υπερβολικό στρες αναστέλλει το ανοσοποιητικό μας. Και εάν η σχέση μας προκαλεί στρες, φόβο ή άλλα αρνητικά συναισθήματα, τότε φυσικά θα επδράσει αρνητικά τόσο στην ψυχική όσο και στη φυσική μας υγεία. Το ίδιο και το αντίστροφο. Μια καλή σχέση θα μας βοηθήσει να είμαστε πιο υγιείς.

– Εάν βρισκόμαστε σε μία κακή σχέση, πώς μπορούμε να καταλάβουμε αν αξίζει να τη διατηρήσουμε ή απλά πρέπει να την τελειώσουμε;

Εντάξει, λάβετε υπόψη αυτό. Όταν γνωρίσατε το άτομο αυτό, για πρώτη φορά, το αγαπήσατε διότι δεν έπαιζαν ούτε τα δικά σας προγράμματα ούτε τα δικά του. Έτσι, λοιπόν, ο άνθρωπος που έχετε αγαπήσει είναι ακόμα εκεί απλά είναι απών. Οπότε, εάν το ερώτημα είναι πότε αξίζει να διατηρήσετε μια σχέση ή όχι θα έλεγα ότι η απάντηση είναι αρκετά απλή. Εάν το άλλο άτομο αλλά και εσείς είστε διατεθειμένοι μέσω της συζήτησης να αλλάξετε αυτά τα προγράμματα, τότε αξίζει. Ο υπέροχος άνθρωπος που κάποτε γνωρίσατε είναι εκεί. Εάν όμως δεν είναι διατεθειμένος να το κάνει και το μόνο που συμβαίνει είναι να τσακώνεστε, τότε, η κατάσταση πιθανόν να μην αλλάξει και ίσως τότε δεν αξίζει να διατηρηθεί. Αλλά αν σκεφτείτε ότι ο μήνας του μέλιτος μπορεί να διατηρηθεί για όλη την υπόλοιπη ζωή σας αξίζει να προσπαθήσετε. Μόνο όμως εφόσον καταλαβαίνουν και οι δύο πλευρές την αναγκαιότητα να βελτιωθούν και να αλλάξουν αυτά τα προγράμματα που επιδρούν στη ζωή τους.

Και επειδή δεν θυμόμαστε αυτά τα προγράμματα, ο πιο απλός τρόπος να τα αντιληφθούμε είναι να ακούσουμε γι αυτό από τον σύντροφό μας. Εάν λοιπόν οι δύο πλευρές έχουν την ωριμότητα να διερευνούν αυτά τα προγράμματα κάνοντας συζητήσεις και όχι καυγάδες, τότε σίγουρα αξίζει.


– Και πώς μπορούμε να αλλάξουμε αυτά τα προγράμματα; Με ποιον τρόπο μπορούμε να εκπαιδεύσουμε το νου μας;

Ο συνειδητός νους και ο υποσυνείδητός νους έχουν εντελώς διαφορετικό τρόπο μάθησης. Ο συνειδητός νους μαθαίνει μέσα από ένα βιβλίο, μέσα από ένα σεμινάριο, μέσα από την ίδια την εμπειρία. Ο υποσυνείδητος νους όμως μαθαίνει μέσα από την επανάληψη. Έτσι, όσο συγκλονιστικό κι αν είναι ένα βιβλίο που έχετε στα χέρια σας, δεν θα μπορέσει να αλλάξει τίποτα στη ζωή σας εάν δεν αρχίσετε να επαναλαμβάνετε τις αρχές του ξανά και ξανά ώστε να γίνουν συνήθειες και άρα προγράμματα του υποσυνείδητου νου σας. Όταν μαθαίνετε οδήγηση, ο συνειδητός νους σας είναι 100% εκεί. Για να γίνει αυτή η γνώση όμως υποσυνείδητη θα πρέπει να οδηγήσετε εκατοντάδες φορές ώστε να αισθάνεστε την άνεση να αφαιρείστε ή να μιλήσετε στον διπλανό σας.

Να θυμάστε ότι μέχρι την ηλικία των 7 ετών, το παιδί είναι σαν μια κάμερα χωρίς κριτική σκέψη. Ό,τι βλέπει, το καταγράφει και το υιοθετεί. Ο Βασίλης, για παράδειγμα, βλέπει την συμπεριφορά της μητέρας απέναντι στον πατέρα του και απλά καταγράφει ότι έτσι πρέπει να του φέρεται η μελλοντική του σύντροφος. Και όταν βλέπει τη συμπεριφορά του πατέρα προς τη μητέρα υιοθετεί τον τρόπο που εκείνος πρέπει να αντιδρά στη σύντροφό του. Και εάν η σχέση των γονιών του είναι καλή, τότε, το πιο πιθανό είναι ότι και οι δικές του σχέσεις θα είναι καλές. Εάν όμως δεν ήταν, απλά θα αναπαράγει καταστροφικές σχέσεις. Τα πρώτα 7 χρόνια, όλες οι συμπεριφορές γίνονται προγράμματα διότι ο συνειδητός νους είναι σε ύπνωση.


– Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ Δρ Lipton. Θα θέλαμε να κλείσουμε αυτή τη τη συνέντευξη με μια τοποθέτηση για όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στον κόσμο σε σχέση με τον Κορονοϊό και την καραντίνα. Πιστεύετε ότι είναι μια προσωρινή κατάσταση ή σηματοδοτεί την αρχή μια νέας περιόδου; Κι αν ναι, ποιας;

Αν θέλουμε να κάνουμε περισσότερους ανθρώπους να πεθάνουν, μπορούμε να ονομάσουμε τον ιό, μαζική εξαφάνιση ειδών (γέλιο). Πέρα από το αστείο, στην πραγματικότητα βιώνουμε όντως την έκτη μαζική εξαφάνιση ειδών. Έχει συμβεί άλλες πέντε φορές στο παρελθόν. Και τι είναι μια μαζική εξαφάνιση; Είναι η διαδικασία όπου το 90% των έμβιων όντων εξαφανίζεται. Η τελευταία συνέβη μόλις 66.000.000 χρόνια πριν όταν υπήρχαν δεινόσαυροι στη Γη. Και τότε, ένας κομήτης εξαφάνισε τη ζωή. Έως τώρα, η ίδια η φύση δημιούργησε τον μαζικό εξαφανισμό, και τις πέντε προηγούμενες φορές. Τώρα όμως, χάνονται πολλά είδη ζώων και φυτών, το κλίμα καταστρέφεται, αλλά για πρώτη φορά αυτό συμβαίνει λόγω της ανθρώπινης δραστηριότητας και όχι από εξωτερικές δυνάμεις.

Ο ιός αυτός δείχνει την κακή διανοητική κατάσταση της ανθρωπότητας. Δεν ζούμε με αρμονία. Ζούμε σε ένα διαρκή φόβο και στρες. Δεν είναι ο ιός που μας απειλεί, είμαστε εμείς που απειλούμε τη γη και τη ζωή. Οι άνθρωποι πρέπει να αφυπνιστούν και να συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να αλλάξουν τη ζωή τους. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε μια παύση, σε ένα pause. Και είναι ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε τους φρενήρεις ρυθμούς της ζωής μας και να αποφασίσουμε να κάνουμε πραγματικές αλλαγές. Το αποτέλεσμα αυτή της κατάστασης θα είναι η αλλαγή.

Με τρομάζει διότι υπάρχουν δύο πιθανές εκδοχές αυτής της αλλαγής. Η μία λέει ότι βγαίνω δυνατότερος, πιο υγιής και πιο ευτυχισμένος, μαθαίνοντας από τα λάθη μου και δημιουργώντας μεγαλύτερη αρμονία με τον εαυτό μου, με τους άλλους και με τον πλανήτη. Η άλλη εκδοχή λέει ότι παραδίδω τη δύναμή μου και επιτρέπω στην κυβέρνησή μου να αποφασίζει για τη ζωή μου. Και αυτή η δεύτερη εκδοχή είναι που με τρομάζει εμένα (γέλιο). Δεν εμπιστεύομαι κανέναν άλλον να αποφασίσει για το καλό μου. Δεν ξέρω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αλλά πραγματικά αυτές τις δύο εκδοχές βλέπω μόνο.

Ή θα βγούμε από αυτό δυνατότεροι ή θα παραχωρήσουμε περισσότερες δυνάμεις στις κυβερνήσεις μας για να αποφασίζουν εκείνες για εμάς.




O Δρ Bruce Lipton είναι μοριακός βιολόγος, έχει διατελέσει καθηγητής σε πολλά πανεπιστήμια, συμπεριλαμβανομένου του Στάνφορντ και είναι συγγραφέας 11 βιβλίων. Το βιβλίο του “Η Βιολογία της Πεποίθησης” βραβεύτηκε ως ένα από τα καλύτερα βιβλία επιστήμης το 2006. Ο Δρ Lipton έχει δημοσιεύσει πάνω από 20 επιστημονικά άρθρα για τη σχέση του νου με το σώμα. Η Εναλλακτική Δράση επικοινώνησε μαζί του και παρακάτω σας παραθέτουμε τις απαντήσεις του. Η συνέντευξη έγινε μέσω Skype.


Συνέντευξη/Επιμέλεια συνέντευξης: Κατερίνα Τσιτούρα, Μωυσής Σεργιάννης

Πηγή : Εναλλακτική δράση

διπλά μηνύματα ..

Η κάθε λέξη, η κάθε έκφραση του προσώπου, κάθε χειρονομία ή ενέργεια των γονιών στέλνει στο παιδί ένα μήνυμα για το πόσο αξίζει ο εαυτός του. Είναι θλιβερό πως τόσοι γονείς δε συνειδητοποιούν τα μηνύματα που στέλνουν. Μια μάνα μπορεί να πάρει το μπουκέτο που σφίγγει στο χεράκι του το τρίχρονο παιδάκι της και να πει: «Γλυκό μου παιδάκι, σ’ ευχαριστώ που μου έφερες λουλούδια!» Αυτό το μήνυμα ενδυναμώνει το συναίσθημα αξίας του εαυτού του παιδιού.
Μπορεί όμως να πει: «Τι ωραία!» και να προσθέσει με επικριτική φωνή: «Τα ΄κοψες από τον κήπο της κυρίας Ράνταλ;» υπονοώντας μ’ αυτόν τον τρόπο ότι η χειρονομία του ήταν κακή. Αυτό το μήνυμα κάνει το τρίχρονο παιδί να αισθάνεται κακό, πονηρό και ανάξιο.

Οι γονείς μεταδίδουν μηνύματα στα παιδιά τους με τη συμπεριφορά τους στη σχέση τους με τον κόσμο και τα παιδιά μιμούνται τις συμπεριφορές τους, ενώ αν τα επικρίνουν, δεν μπορούν να υιοθετήσουν τις θετικές τους συμπεριφορές, γιατί δεν μπορούν να ταυτιστούν μαζί τους από αντίδραση.

Αισθήματα αξίας μπορούν ν’ ανθίσουν μόνο σε μια ατμόσφαιρα, στην οποία αναγνωρίζονται οι ατομικές διαφορές, εκφράζεται ανοικτά η αγάπη, τα λάθη χρησιμοποιούνται για να μάθεις, η επικοινωνία είναι ανοικτή και οι κανόνες ελαστικοί, αναπτύσσεται η υπευθυνότητα (η σύζευξη της υπόσχεσης με την πραγματικότητα) και εφαρμόζεται στην πράξη η τιμιότητα, στην ατμόσφαιρα εκείνη που βρίσκει κανείς σε μια διαπαιδαγωγούσα οικογένεια. 


Μετά από χρόνια δουλειάς με οικογένειες, κατάλαβα ότι δεν μπορώ να κατηγορώ τους γονείς, άσχετα από το πόσο ανόητα ή καταστρεπτικά φέρονται. Τους καθιστώ όμως υπεύθυνους ως προς το να δεχτούν τα αποτελέσματα των πράξεων τους και να μάθουν να συμπεριφέρονται διαφορετικά. Αυτό είναι ένα πρώτο καλό βήμα για να καλυτερέψει η κατάσταση όλης της οικογένειας.

Ευτυχώς είναι δυνατό να αυξήσει κάποιος την αυτοεκτίμησή του, άσχετα από την ηλικία του ή την κατάστασή του. Το συναίσθημα να μη δίνεις μεγάλη αξία στον εαυτό σου «μαθαίνεται», άρα και ξεμαθαίνεται και κάτι καινούργιο μπορεί να το αντικαταστήσει. Η ευκαιρία υπάρχει από τη γέννηση μέχρι το θάνατο, για αυτό και δεν είναι ποτέ αργά. Σε οποιαδήποτε στιγμή στη ζωή του ο άνθρωπος μπορεί ν’ αρχίσει να βελτιώνει την αυτοεκτίμησή του.

Υπάρχει πάντα ελπίδα ότι η ζωή σου μπορεί ν’ αλλάξει, γιατί όσο ζεις μπορείς να μαθαίνεις καινούργια πράγματα. Οι άνθρωποι ωριμάζουν και αλλάζουν σε όλη τους τη ζωή. Αυτό γίνεται πιο δύσκολο όσο μεγαλώνουμε και καμιά φορά χρειάζεται λίγο περισσότερο καιρό. Το παν εξαρτάται από το πόσο αποφασισμένοι είμαστε να το πετύχουμε. Η πεποίθησή μας πως η αλλαγή είναι εφικτή και η δέσμευσή μας στην απόφασή μας ν’ αλλάξουμε, είναι τα πρώτα μεγάλα βήματα. Μερικοί από μας μπορεί να χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να μάθουμε,
μα όλοι μπορούμε να αλλάξουμε.

Βιρτζίνια Σατίρ,
από το "Πλάθοντας ανθρώπους"
εκδ, Κέδρος

"A New World Through My Window"

Eίχα την αίσθηση από πάντα σχεδόν ότι ο κόσμος είναι υπερβολικά πολύς, υπερβολικά γρήγορος, υπερβολικά έντονος, υπερβολικά θορυβώδης. Συνεπώς δεν βιώνω κάποιο «τραύμα απομόνωσης» και δεν μου είναι καθόλου δύσκολο να μη συναντώ άλλους ανθρώπους. Δεν λυπάμαι που έκλεισαν τα σινεμά. Μου είναι εντελώς αδιάφορο που τα εμπορικά κέντρα έβαλαν προσωρινό λουκέτο. Ανησυχώ και στενοχωριέμαι, φυσικά, όταν σκέφτομαι όλους τους ανθρώπους που χάνουν τις δουλειές τους. 

Όταν όμως έμαθα για την επερχόμενη καραντίνα, ένιωσα κάτι σαν ανακούφιση. Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι ένιωσαν το ίδιο, ακόμα κι αν ένιωθαν επίσης και κάποια ντροπή γι' αυτό. 
Η εσωστρέφειά μου, τόσα χρόνια στραγγαλισμένη και κακοποιημένη από τους υπερδραστήριους εξωστρεφείς, τίναξε τη σκόνη από πάνω της και βγήκε από την ντουλάπα... 
 Η ζωή συνεχίζεται, όπως συνεχίζεται, αλλά με έναν εντελώς διαφορετικό ρυθμό. 

Τακτοποίησα επιτέλους την ντουλάπα μου και μάζεψα πλήθος διαβασμένες εφημερίδες για να τις πάω στον κάδο ανακύκλωσης. Πήρα το ποδήλατό μου από το μαγαζί που το είχα παρατήσει για επισκευή. Άρχισα να απολαμβάνω πιο πολύ το μαγείρεμα. Μου έρχονται διαρκώς στο μυαλό εικόνες από τα παιδικά μου χρόνια. Υπήρχε τόσο πολύ περισσότερος χρόνος τότε, και μπορούσες να τον «χαραμίσεις» και να τον «σκοτώσεις», ξοδεύοντας ώρες με το να χαζεύεις απλά έξω από το παράθυρο, να παρατηρείς τα μυρμήγκια, να κρύβεσαι κάτω από το τραπέζι και να φαντάζεσαι ότι είσαι σε κιβωτό ή απλά να ξεφυλλίζεις την εγκυκλοπαίδεια. 

Μήπως τελικά έχουμε επιστρέψει στον φυσιολογικό ρυθμό της ζωής; 
Μήπως ο ιός δεν αποτελεί διατάραξη της κανονικότητας, αλλά ακριβώς το αντίθετο – μήπως δηλαδή αφύσικος ήταν ο φρενήρης κόσμος πριν από τον ιό; 

 Στο κάτω-κάτω ο ιός ήταν αυτός που μας υπενθύμισε αυτό το οποίο αρνιόμασταν με τόσο πάθος: ότι είμαστε ευάλωτα πλάσματα φτιαγμένα από το πιο λεπτό υλικό. Ότι πεθαίνουμε – ότι είμαστε θνητοί. 
Ότι δεν μας διαχωρίζει από τον υπόλοιπο πλανήτη η «ανθρωπιά» ή η εξαιρετικότητά μας. 
Ότι ο κόσμος είναι ένα είδος μεγάλου δικτύου στο οποίο εμπλεκόμαστε ποικιλοτρόπως, συνδεδεμένοι με τα υπόλοιπα όντα με αόρατα νήματα επιρροής και εξάρτησης.
 Ότι ασχέτως της απόστασης που χωρίζει τις πατρίδες μας ή τις γλώσσες που μιλάμε, ή το χρώμα του δέρματός μας, υποκύπτουμε στις ίδιες ασθένειες, μοιραζόμαστε τους ίδιους φόβους, πεθαίνουμε με τον ίδιο θάνατο.




Ο ιός μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι όσο αδύναμοι και ευάλωτοι κι αν νιώθουμε μπροστά στον κίνδυνο, περιτριγυριζόμαστε επίσης από ανθρώπους που είναι πιο ευάλωτοι, και για τους οποίους η βοήθειά μας είναι απαραίτητη. Μας υπενθύμισε πόσο ευπαθείς είναι οι ηλικιωμένοι γονείς μας και πόσο έχουν ανάγκη την φροντίδα μας. Μας υπέδειξε ότι οι φρενήρεις ρυθμοί που κινούμαστε θέτουν σε κίνδυνο τον κόσμο μας. 

Και ανέδειξε ένα ερώτημα το οποίο σπανίως έχουμε το κουράγιο να κάνουμε στον εαυτό μας: Τι είναι ακριβώς αυτό για την αναζήτηση του οποίου συνεχίζουμε να αναλωνόμαστε; 
Ο φόβος μήπως μολυνθούμε μας υπενθύμισε τις φωλιές όπου μεγαλώσαμε και όπου νιώθουμε ασφαλείς. Σε μια τέτοια περίσταση, ακόμα και οι πιο επιμελείς και ακούραστοι ταξιδιώτες θα αναζητήσουν κάποιο είδος σπιτιού. 
Την ίδια ώρα, μας αποκαλύφθηκαν θλιβερές αλήθειες – όπως ότι σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή κινδύνου, οι σκέψεις μας υποχώρησαν για άλλη μια φορά στο περιορισμένο και αποκλειστικό πεδίο των εθνών και των συνόρων. Σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς, έχουμε δει όλοι μας πόσο αδύναμη είναι στην πράξη η ιδέα μιας ευρωπαϊκής κοινότητας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εγκαταλείψει τον αγώνα, αναθέτοντας αποφάσεις ύψιστης κρισιμότητας στα εθνικά κράτη. Οι παλιοί σωβινισμοί έχουν επιστρέψει, φέροντας μαζί τους τον διαχωρισμό ανάμεσα σε «εμάς» και στους «ξένους» – με άλλα λόγια όλα αυτά εναντία στα οποία πολεμήσαμε τόσες δεκαετίες με την ελπίδα ότι δεν θα διαμορφώσουν ποτέ ξανά τη σκέψη μας. 
Ο φόβος του ιού μεταφέρει την αταβιστική πεποίθηση ότι πρέπει το φταίξιμο να πέσει στους ξένους, ότι αυτοί εισήγαγαν την απειλή. Στην Ευρώπη, ο ιός είναι «από αλλού». Εδώ στην Πολωνία, όποιος επιστρέφει από το εξωτερικό, θεωρείται ύποπτος. Ο ιός μας υπενθυμίζει ότι τα σύνορα ζουν και βασιλεύουν. Πολύ φοβάμαι επίσης ότι ο ιός θα μας θυμίσει έντονα μια άλλη παλιά αλήθεια: πόσο δεν είμαστε καθόλου ίσοι. Κάποιοι από μας θα πετάξουν με ιδιωτικά αεροπλάνα σε μακρινά νησιά ή σε πολυτελή καταφύγια στα βουνά, την ώρα που οι περισσότεροι θα παραμείνουν στις πόλεις, κάποιοι θα πρέπει να φροντίζουν για τη λειτουργία των σταθμών ηλεκτρικής ενέργειας, κάποιοι θα πρέπει να δουλεύουν στα καταστήματα ειδών πρώτης ανάγκης ή στα νοσοκομεία, ρισκάροντας τη ζωή τους. Κάποιοι θα βγάλουν χρήματα από την πανδημία και κάποιοι άλλοι θα χάσουν τα πάντα. 

Πιστεύουμε ότι μένουμε σπίτι και διαβάζουμε βιβλία ή βλέπουμε τηλεόραση, αλλά στην ουσία, καθώς σιγά-σιγά συνειδητοποιούμε ότι τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο, προετοιμάζουμε τον εαυτό μας για τη μάχη που θα δοθεί με διακύβευμα μια νέα πραγματικότητα την οποία δεν μπορούμε καν να φανταστούμε... Μπροστά στα μάτια μας εξατμίζεται ο καπνός από το πολιτισμικό παράδειγμα που μας διαμόρφωσε τα τελευταία διακόσια χρόνια: ότι είμαστε οι πρωτομάστορες της δημιουργίας, ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, ότι ο κόσμος μας ανήκει. 
Μια νέα εποχή πλησιάζει.

 Από το κείμενο της Όλγκα Τοκάρτσουκ (Νόμπελ 2018)  που δημοσιεύτηκε στο New Yorker 
με τίτλο "A New World Through My Window" 
Απόδοση: Δ. Πολιτάκης 

Πηγή: www.lifo.gr

Από την τρέλα στην τέχνη

Aloïse και οι χαμένοι μύθοι






1913. Βρισκόμαστε στο Πότσνταμ της Γερμανίας. Η Αλοϊζ, μια νεαρή Ελβετίδα δασκάλα, παρακολουθεί μία λαμπρή παρέλαση. Πλήθος συγκεντρωμένο ζητωκραυγάζει τον αυτοκράτορα Γουλιέλμο Β’, που παρελαύνει υπέρλαμπρος ιππεύοντας ένα άσπρο άλογο. Η Αλοϊζ μαγεύεται. Εκστατικά παρακολουθεί τη σκηνή. Σαν υπνωτισμένη καθηλώνει το βλέμμα της στον αυτοκράτορα. Κι εδώ είναι η αρχή του τέλους της. Ή ίσως η αρχή της ιστορίας της. Μέσα στο μυαλό της θα ζήσει έναν περιπαθή έρωτα με τον αυτοκράτορα. Ο απρόσιτος θεός της θα μεταμορφωθεί σε σπαραχτικό εραστή των καθημερινών ονείρων της. Ηδονικά αρχίζει να ξεφεύγει από τον κόσμο της πραγματικότητας και αφήνεται να απορροφηθεί σιγά σιγά από έναν κόσμο ονειρικό.

Αδιάφορη για τη ζωή, χαμένη μέσα στο παραλήρημα ατέλειωτων μονολόγων, η Αλοϊζ είναι ανίκανη πια να προσαρμοστεί στην κοινωνική ζωή. Στο ψυχιατρικό νοσοκομείο του Σερί και στο άσυλο της Ροζιέρ, η Αλοϊζ θα περάσει έγκλειστη όλη της τη ζωή. Διάγνωση: «σχιζοφρένεια». Έξω δεν έμελλε να βγει παρά μόνο στο θάνατό της, το 1964.

Κι εκεί μέσα κάποια στιγμή θα αρχίσει να ζωγραφίζει. Οι μορφές που σχεδιάζει με τα χρωματιστά μολύβια ή τις κιμωλίες πάνω σε μεγάλες λευκές κόλλες αποτελούν μια απτή υποστήριξη των πλασμάτων της φαντασίας της. Στη ζωγραφική βρίσκει μια συμβολική πραγμάτωση των φαντασιώσεών της. Δεν υποφέρει πια. Δεν της λείπει καθόλου ο αδύνατος έρωτας. Είναι εκεί, παρών.. Κοντά της, με όλα τα μεγαλειώδη θέλγητρά του.



Η Αλοϊζ ζωγραφίζει. Δεν έχει σημασία αν ζωγραφίζει με πάθος, με μανία, με τρέλα ή με ψυχαναγκασμό. Σημασία έχει πως ζωγραφίζει. Η γιατρός της Ζακλίν Πορέ-Φορέλ αναφέρει: «υπάρχει ένα επανακτημένο αίσθημα ασφάλειας που βοηθά την άρρωστη να ξαναβρεί μια κάποια φυσικότητα στη συμπεριφορά της, μια γλώσσα πιο καταληπτή και μια ορισμένη ηρεμία».

Τα πρόσωπα επιλογής της Αλοϊζ είναι οι μεγάλες ερωτευμένες της Ιστορίας με τις οποίες ταυτίζεται, τα πριγκιπικά ζεύγη, οι θρυλικοί ήρωες, οι προσωπικότητες της ημέρας. Η Κλεοπάτρα, ο Ναπολέων, η βασίλισσα Ελισάβετ, ο Ντε Γκωλ, η Μαρία Αντουανέτα παίζουν το ρόλο τους μέσα σε μια όπερα-παραλήρημα και ζουν μεγαλειώδεις έρωτες. Οι αναχρονισμοί, οι απιθανότητες, οι παράτολμοι συσχετισμοί, τα πάντα επιτρέπονται σε αυτή την ονειρική πραγματικότητα που έχει ξεπεράσει τους νόμους του χώρου και του χρόνου.



Τα πρόσωπα αυτά δεν υφίστανται παρά μόνο για να «εμφανίζονται», ξετυλίγοντας το μεγαλείο της σε μια λαμπρή επιφάνεια χωρίς περιορισμούς. Αξιομνημόνευτος είναι ο τρόπος που απεικονίζει τα μάτια. Παντού το βλέμμα φαίνεται να καλύπτεται από μια μάσκα γαλάζια ή, καλύτερα, μοιάζει η ίριδα να έχει μεγαλώσει τόσο, ώστε απορρόφησε όλη την επιφάνεια του ματιού. Η έκφραση ενός καινούργιου ανθρώπινου βλέμματος. Ένα σημάδι ιερατισμού, ένα είδος κενού μεγαλείου.

Αναδημιουργεί έναν κόσμο του οποίου τα στοιχεία είναι δανεισμένα από τον επίσημο κόσμο, αλλά στον οποίο βασιλεύει εκείνη. Η Αλοϊζ είναι θεός. Η νεαρή ανώνυμη δασκάλα μέσα στο άσυλο των αρχών του αιώνα μας δίνει μοναδικές στιγμές. Γράφει ιστορία. Οι εκρηκτικοί της πίνακες φέρνουν στο νου τα λόγια του Breton για το έργο της Φρίντα Κάλο: «Μια κορδέλα γύρω από μια βόμβα».

Να, εδώ είναι η μύτη, θα πρέπει να τοποθετηθούν τριαντάφυλλα στο μέτωπο, τότε όμως δεν θα το κάνουμε καθόλου αυτό γιατί με θλίβει. Ξεγελάστηκα με το πράσινο, νόμιζα ότι ήταν πιο σκούρο. Το πράσινο δεν με τρομάζει σαν το μαύρο. Οι στρατηγοί των πράσινων στρατιών πάνε στην εξοχή. Όταν είναι σκοτάδι, αυτά τα παλιά κοστούμια...πάνε στο θέατρο, αυτά τα παλιά κοστούμια. Είναι μεγαλοπρεπείς αυτές οι κόκκινες φωτοσκιάσεις, είναι μια βασιλική ομορφιά. Το κόκκινο, πρέπει να το υπακούσω το κόκκινο.



Ο αποκομμένος από την πραγματικότητα, ο δίχως συνειρμό λόγος που τον είπαν σχιζοφρενικό. Και αυτά τα έργα τα ονόμασαν «ψυχοπαθολογικά» και τα ενέταξαν στην κατηγορία της Art Brut. Ακατέργαστα; Πρωτόλεια; Πρωτόγονη τέχνη; Ο όρος ανήκει στον Jean Dubuffet:

Ακατέργαστη τέχνη. Δηλώνει μια άλλη τέχνη στο περιθώριο της επίσημης, της ακαδημαϊκής, της πολιτισμικά αποδεκτής τέχνης. Ακατέργαστη τέχνη, δηλώνει κάθε λογής ευρηματικές, αυθόρμητες κατασκευές, σχέδια, ζωγραφική, κεντήματα, γλυπτά. Οι δημιουργοί τους είναι πρόσωπα σκοτεινά και δυσεντόπιστα, αυτοδίδακτοι, πλάνητες, παράφρονες, ή παραφόρως αναζητώντες την έκφραση του υψηλού, έξω όμως από μουσεία, γκαλερί, σχολές.

Η Αλοϊζ είναι εκπρόσωπος αυτής της τέχνης. Φτιάχνει με τα χέρια της μύθους και στη συνέχεια τους κατοικεί. Γίνονται προέκταση του εαυτού της. Οι ζωγραφιές αυτές είναι ο εαυτός της. «Όταν είναι σκοτάδι αυτό το πράσινο πάει στην εξοχή», μονολογεί ζωγραφίζοντας.

«Ω, ο αγαπημένος μου αυτοκράτορας», λέει. Κι έπειτα προσθέτει: «πρέπει να το υπακούσω το κόκκινο». Και σαν υπνωτισμένη ζωγραφίζει και έτσι, παραδομένη στα θέλγητρα μιας συμβιωτικής σχέσης, ζει με τις ζωγραφιές της. Και αυτές τη στοιχειώνουν. «Πες μου ποιος σε στοιχειώνει να σου πω ποιος είσαι», έτσι αρχίζει η Νατζά του Breton. Μέσα από τις ζωγραφιές που τη στοιχειώνουν, η Αλοϊζ προσπαθεί να μας πει ποια είναι.



«Είναι τέχνη;» θα έσπευδε κανείς να ρωτήσει. Ασφαλώς, εφόσον, όπως αναφέρει ο Dubuffet:

Η τέχνη δεν έρχεται να πλαγιάσει στα ατσαλάκωτα και καθαρά κρεβάτια που άλλοι έστρωσαν για αυτήν. Δραπετεύει αμέσως μόλις εκφέρεται το όνομά της. Αυτό που αγαπά είναι το ινκόγκνιτο. Οι καλύτερες στιγμές της είναι όταν λησμονεί πώς ακριβώς ονομάζεται.

Τέχνη λοιπόν, τέχνη που συγκλονίζει με την αμεσότητά της, με την άλλη σκηνή που τόσο γενναιόδωρα αφήνει να αναδυθεί στον ορίζοντα. Η άλλη σκηνή, η μη λογοκριμένη, η σκηνή του ονείρου, της απαγόρευσης, της σκοτεινής και ανατρεπτικής επιθυμίας. Άλλωστε τα όρια της τέχνης από τη μη τέχνη είναι ένα ψευδοπρόβλημα, αν δεχτούμε ότι τελικά «τέχνη είναι ό,τι μας συγκινεί».



Κυρίως από τη δεκαετία του ’50 κι έπειτα, βάζουμε τους τρελούς να ζωγραφίζουν. Όχι για το παιχνίδι, αλλά μέσα στο πλαίσιο μίας εργαλειακής λογικής. Όχι για να δοθεί διέξοδος στην καταχωνιασμένη έκφραση, αλλά για να θεραπευτούν οι τρελοί από την τρέλα τους. Ο επίσημος ψυχιατρικός λόγος δεν ενδιαφέρεται, φυσικά, για ατομικούς μύθους και ζωγραφισμένες φαντασιώσεις. Δέχεται ότι τα περισσότερα από τα προϊόντα της θεραπείας δια της τέχνης, της Art Therapy, δεν είναι τίποτα περισσότερο από συμπτώματα αρρώστιας. Και κανείς δεν θλίβεται ή δε διερωτάται για το ότι ο έγκλειστος, όταν απελευθερώνεται, ως ιαθείς, ως θεραπευμένος, τότε παύει σχεδόν αυτόματα κάθε καλλιτεχνική δραστηριότητα.



Από τότε που έγινε της μόδας η τέχνη των τρελών, από τότε που τους βάζουμε να ζωγραφίζουν, από τότε που τους αφιερώνουμε εκθέσεις (δεκαετία του ’50), από τότε που ψυχίατροι και νοσηλευτικό προσωπικό ενδιαφέρονται να αξιοποιήσουν έτσι τους ασθενείς, να προβάλουν το έργο τους, να παρουσιάσουν τις πλούσιες ώρες της τρέλας, οι ώρες αυτές γίνονται ολοένα και πιο φτωχές, πιο χλομές, πιο ξέπνοες. Από τότε που δεν υπάρχει ούτε ένα ψυχιατρείο που να μη διαθέτει το ατελιέ του και να μην οργανώνει σποραδικά εκθέσεις, η δημιουργικότητα των τρελών έχει πάρει την κατιούσα. Όλο και λιγότερο θα συναντήσουμε τα φαντασμαγορικά σχέδια της Αλοϊζ στους υπάκουα ζωγραφίζοντες, στους υπό επανένταξη χώρους, σχέδια. Στερεοτυπίες, επαναλαμβανόμενα μοτίβα, μιμητισμός- με λίγα λόγια, εξομάλυνση, κανονικοποίηση, συμμόρφωση στον κανόνα. Είναι ίσως το κόστος που έχουμε να πληρώσουμε για τη γρήγορη ίαση, που πλέον, λόγω των νευροληπτικών φαρμάκων, διαθέτουμε.



Μια ανησυχητικά οικεία αλλά και παράξενη εμπειρία η τρέλα. Αυτό το παράξενα οικείο μοιάζει να είναι το στοιχείο που συγκινεί ακόμα και σήμερα μέσα στις ζωγραφιές της Αλοϊζ. Οι παράφοροι, οι απαγορευμένοι έρωτες, τα μητρικά και πατρικά imagos, όλα εδώ πολύχρωμα ξεδιπλωμένα στις απέραντες επιφάνειες του λευκού χαρτιού. Αυτόν το φανταστικό κόσμο σήμερα τον βρίσκουμε έτοιμο, δεν τον επινοούμε. Εικόνες, εικονολαγνικός πολιτισμός των μίντια, με τους σερβιρισμένους ετοιμοπαράδοτους μύθους. Όχι, δεν υπήρχε τηλεόραση για να τροφοδοτεί τους μύθους της Αλοϊζ.

Στη σύγχρονη ψυχοπαθολογία αυξάνονται οι «νέες αρρώστιες της ψυχής». Πληθαίνουν οι «ναρκισσιστικές, μεθοριακές προσωπικότητες», άτομα που χαρακτηρίζονται από μια αδυναμία συμβολοποίησης, μια αδυναμία ψυχικής αναπαράστασης, άτομα που αδυνατούν να βάλουν σε εικόνες ή σε λόγο το πάθος και τις επιθυμίες τους.



Άτομα που ολοένα και λιγότερο γίνονται μυθο-τόκοι.

Περιστοιχισμένος από εικόνες, ο σύγχρονος άνθρωπος ολοένα και λιγότερο δείχνει ικανός να φαντασιώσει. Ο καταναλωτής εικόνων υποφέρει από την αδυναμία εικονοποίησης. Μήπως ήλθε η εποχή να νοσταλγήσουμε τις μυθογραφικές κατασκευές της Αλοϊζ; Τη δυνατότητα που εκείνη είχε να αφήνει το χνάρι της μέσα στους προσωπικούς της μύθους; Μήπως σήμερα ολοένα και περισσότερο διακυβεύεται αυτό το προσωπικό χνάρι;

Η έκσταση χάνεται και μένουμε με τη νοσταλγία της Αλοϊζ, με τη νοσταλγία μίας παντοτινά χαμένης μυθοποιητικής φαντασμαγορίας. Τότε που όλα, μέσα από την επινόηση, έμοιαζαν να είναι δυνατά, ακόμα και αυτοί οι αδύνατοι, απίθανοι, τρελοί έρωτες.




Φωτεινή Τσαλίκογλου, Ψυχολογία της καθημερινής ζωής: Η κουλτούρα του εφήμερου, εκδ. Καστανιώτη.

Πίνακες: Aloïse Corbaz, Copyright: Fondation Aloïse, Chigny.

Παρέχοντας Ά Βοήθειες Ψυχικής Υγείας

Στον κόσμο συμβαίνουν διάφορα γεγονότα που προκαλούν δυστυχία, όπως ο πόλεμος, οι φυσικές καταστροφές, τα ατυχήματα, οι πυρκαγιές και η διαπροσωπική βία (για παράδειγμα, σεξουαλική βία). Από αυτά μπορούν να επηρεαστούν μεμονωμένα άτομα, οικογένειες ή και ολόκληρες κοινότητες. Ο κάθε ένας μπορεί να χάσει το σπίτι του ή τους αγαπημένους του, να αποχωριστεί από την οικογένεια και την κοινότητα, ή να βιώσει τη βία, την καταστροφή ή τον θάνατο.

Αν και όλοι επηρεάζονται με κάποιον τρόπο από αυτά τα γεγονότα, υπάρχει ένα ευρύ φάσμα αντιδράσεων και συναισθημάτων που μπορεί να έχει κάθε άτομο. Πολλοί, ενδέχεται να αισθάνονται συντετριμμένοι, να βρίσκονται σε σύγχυση ή να είναι πολύ αβέβαιοι για το τι συμβαίνει. Μπορεί να αισθάνονται πολύ φοβισμένοι ή ανήσυχοι ή να έχουν «μουδιάσει» συναισθηματικά και να αποστασιοποιούνται. Ορισμένοι, ενδέχεται να έχουν ήπιες αντιδράσεις, ενώ άλλοι πιο σοβαρές.

Το πώς κάποιος αντιδρά εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, μεταξύ άλλων:-Το είδος και τη σοβαρότητα του/των γεγονότος/ων που βιώνουν.-Την εμπειρία τους σε σχέση με προηγούμενα τραυματικά περιστατικά.-Τη στήριξη που έχουν στη ζωή τους από τους άλλους.-Τη σωματική τους υγεία.-Το προσωπικό και οικογενειακό τους ιστορικό προβλημάτων ψυχικής υγείας.-Το πολιτισμικό τους υπόβαθρο και τις παραδόσεις.-Την ηλικία τους (π.χ. παιδιά διαφορετικών ηλικιακών ομάδων αντιδρούν διαφορετικά).

Ο ΠΟΥ (2010) και το Sphere (2011) περιγράφουν την ψυχολογική αποφόρτιση ως μια διαδικασία που προάγει την αποκλιμάκωση της έντασης ζητώντας από έναν άνθρωπο να αφηγηθεί συνοπτικά αλλά συστηματικά τις αντιλήψεις του, τις σκέψεις και τις συναισθηματικές του αντιδράσεις σε ένα πρόσφατο ψυχοπιεστικό γεγονός. Αυτή η παρέμβαση δεν συστήνεται. Είναι διακριτή από τη συνήθη επιχειρησιακή αποφόρτιση των αρωγών όπως χρησιμοποιείται από μερικούς οργανισμούς στο τέλος μιας αποστολής ή αφού ολοκληρωθεί μια επαγγελματική υποχρέωση.

Όλοι διαθέτουμε δυνάμεις και ικανότητες που μας βοηθούν να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της ζωής. Ωστόσο, μερικοί άνθρωποι είναι ιδιαιτέρως ευάλωτοι σε μια κατάσταση κρίσης και ενδέχεται να χρειαστούν επιπλέον βοήθεια. Σε αυτές τις περιπτώσεις περιλαμβάνονται άτομα που ενδεχομένως διατρέχουν κίνδυνο ή χρήζουν επιπλέον υποστήριξης λόγω της ηλικίας τους (παιδιά, ηλικιωμένοι), επειδή έχουν μια ψυχική ασθένεια ή σωματική αναπηρία ή επειδή ανήκουν σε ομάδες που μπορεί να περιθωριοποιούνται ή να γίνονται στόχος βίας.


Τι είναι οι Α΄ ΒΨΥ;

Σύμφωνα με τις έρευνες που διεξήχθησαν στο πλαίσιο του προγράμματος Sphere (2011) και από τη Διϋπηρεσιακή Μόνιμη Επιτροπή (IASC) των Ηνωμένων Εθνών (2007), οι πρώτες βοήθειες ψυχικής υγείας (Α΄ΒΨΥ) περιγράφονται ως μια ανθρώπινη, ενθαρρυντική ανταπόκριση σε έναν συνάνθρωπο που υποφέρει και που μπορεί να χρειάζεται στήριξη.

Οι Α΄ ΒΨΥ περιλαμβάνουν τα ακόλουθα θέματα:

1. Εκτίμηση των αναγκών και των ανησυχιών
2. Παροχή βοήθειας για την κάλυψη βασικών αναγκών (για παράδειγμα, τροφή και νερό, πληροφορίες).
3. Να ακούμε τους συνανθρώπους μας, χωρίς άσκηση πίεσης για να μιλήσουν
4. Καθησυχασμός των ατόμων και βοήθεια για να αισθάνονται ηρεμία
5. Βοήθεια για διασύνδεση με πληροφορίες, υπηρεσίες και κοινωνική υποστήριξη
6. Προστασία τους από περαιτέρω βλάβη.

Είναι επίσης σημαντικό να καταλάβουμε τι δεν είναι οι Α΄ ΒΨΥ:

-Δεν είναι κάτι που μόνο οι επαγγελματίες μπορούν να κάνουν-Δεν πρόκειται για συμβουλευτική από επαγγελματίες.-Δεν πρόκειται για “ψυχολογική αποφόρτιση”, καθώς η παροχή Α΄ ΒΨΥ δενσυνεπάγεται απαραιτήτως μια λεπτομερή συζήτηση του ψυχοπιεστικού περιστατικού.-Δεν ζητάμε από τα άτομα να αναλύσουν τι συνέβη, ή να τοποθετήσουν τον χρόνο και τα γεγονότα σε σειρά.

Παρά το γεγονός ότι η παροχή Α΄ ΒΨΥ περιλαμβάνει και τη διαθεσιμότητά μας να ακούμε τις ιστορίες των ατόμων, δεν πιέζουμε κανέναν να μας εκφράσει τα συναισθήματα ή τις αντιδράσεις του σε ένα γεγονός.

Οι Α΄ ΒΨΥ αποτελούν μια εναλλακτική λύση αντί της ψυχολογικής αποφόρτισης, η οποία έχει θεωρηθεί αναποτελεσματική. Αντιθέτως, οι Α΄ ΒΨΥ εμπεριέχουν παράγοντες που φαίνεται να έχουν μεγαλύτερη χρησιμότητα στη μακροπρόθεσμη ανάκαμψη των ατόμων (σύμφωνα με διάφορες μελέτες και την επικρατούσα άποψη πολλών αρωγών σε κρίσεις).

Αυτοί οι παράγοντες περιλαμβάνουν:

*Αίσθημα ασφάλειας, σύνδεση με άλλα άτομα, ηρεμία και αισιοδοξία.
*Δυνατότητα πρόσβασης στην κοινωνική, σωματική και συναισθηματική υποστήριξη και
*Να αισθάνονται (τα άτομα) σε θέση να βοηθήσουν τον εαυτό τους, μεμονωμένα και ως κοινότητες ατόμων.



Παροχή Α’ ΒΨΥ

Ο τρόπος που επικοινωνείτε με κάποιον που βιώνει έντονη δυσφορία είναι πολύ σημαντικός. Τα άτομα που έχουν βιώσει κάποιο συμβάν κρίσης μπορεί να αισθάνονται μεγάλη αναστάτωση, άγχος ή σύγχυση. Ορισμένοι, μπορεί να κατηγορούν τον εαυτό τους για γεγονότα που διαδραματίστηκαν κατά τη διάρκεια της κρίσης. Μένοντας ήρεμοι και δείχνοντας κατανόηση μπορείτε να βοηθήσετε όσους βιώνουν έντονη δυσφορία να αισθανθούν πιο ασφαλείς και προστατευμένοι, να δείξετε ότι τους κατανοείτε, ότι τους σέβεστε και ότι λαμβάνουν την ενδεδειγμένη φροντίδα.

Κάποιος που έχει βιώσει ένα οδυνηρό περιστατικό μπορεί να θέλει να διηγηθεί την ιστορία του. Το να ακούς την ιστορία κάποιου μπορεί να είναι πολύ υποστηρικτικό. Ωστόσο, είναι σημαντικό να μην πιέσετε κανέναν να σας μιλήσει για ό, τι έχει βιώσει. Ορισμένα άτομα ενδέχεται να μη θέλουν να μιλήσουν για το τι συνέβη ή για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται.

Ωστόσο, μπορεί να το εκτιμήσουν εάν παραμείνετε μαζί τους σιωπηλοί, εάν γνωρίζουν ότι βρίσκεστε εκεί σε περίπτωση που θέλουν να μιλήσουν, ή για να προσφέρετε υποστήριξη σε πρακτικά θέματα, π.χ., ένα γεύμα ή ένα ποτήρι νερό. Μην μιλάτε πάρα πολύ – δώστε χώρο στη σιωπή. Με το να μένετε σιωπηλοί για μικρό διάστημα, μπορεί να δώσετε τον απαιτούμενο χώρο στο άλλον και να τον ενθαρρύνετε να μοιραστεί πράγματα μαζί σας, εφόσον το επιθυμεί.

Για να επικοινωνείτε καλά, να προσέχετε τόσο τα λόγια σας όσο και τη γλώσσα του σώματός σας, όπως για παράδειγμα, τις εκφράσεις του προσώπου, τη βλεμματική επαφή, τις χειρονομίες, και τον τρόπο που κάθεστε ή στέκεστε σε σχέση με τον άλλον. Σε κάθε κουλτούρα προβλέπονται ορισμένοι ενδεδειγμένοι τρόποι συμπεριφοράς και ένδειξης σεβασμού. Μιλήστε και συμπεριφερθείτε με τρόπο ώστε να λαμβάνετε υπόψη τις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες του ατόμου, την ηλικία, το φύλο, τα έθιμα και τη θρησκεία.




Προετοιμαστείτε – ενημερωθείτε για την κατάσταση

Οι καταστάσεις κρίσης μπορεί να είναι χαοτικές και συχνά απαιτείται επείγουσα δράση. Ωστόσο, όπου αυτό είναι δυνατόν, προτού προσεγγίσετε έναν τόπο όπου μαίνεται μία κρίση, προσπαθήστε να αποκτήσετε ακριβείς πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση. Θέστε στον εαυτό σας τις ακόλουθες ερωτήσεις:
ΠΡΙΝ ΦΘΑΣΕΤΕ ΣΕ ΤΟΠΟ ΟΠΟΥ ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ, ΕΝΗΜΕΡΩΘΕΙΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΕΞΗΣ :


Σημαντικές Ερωτήσεις

-Το Χρονικό της Κρίσης
-Τι συνέβη;
-Πού και πότε;
-Πόσους και ποιους έχει επηρεάσει;

Διαθέσιμες υπηρεσίες και παροχή υποστήριξης

-Ποιος καλύπτει τις βασικές ανάγκες, όπως επείγουσα ιατρική περίθαλψη, τροφή, νερό, στέγη ή εντοπισμός μελών της οικογένειας;
-Πού και πώς μπορούν τα άτομα να έχουν πρόσβαση σε αυτές τις υπηρεσίες;
-Ποιος άλλος παρέχει συνδρομή; Συμμετέχουν τα μέλη της κοινότητας στην αντιμετώπιση;

Θέματα Ασφάλειας &Προστασίας
-Η κρίση έχει τελειώσει ή είναι σε εξέλιξη;
-Τι κίνδυνοι μπορεί να υπάρχουν στο περιβάλλον;
-Υπάρχουν περιοχές, τις οποίες πρέπει να αποφύγετε, διότι δεν είναι ασφαλείς (για παράδειγμα, εμφανείς φυσικοί κίνδυνοι) ή διότι δεν επιτρέπεται η πρόσβαση σ’ αυτές;


Βασικές Αρχές των Α΄ ΒΨΥ

Παρατηρήστε – Ακούστε - Διασυνδέστε

Οι τρεις βασικές αρχές των Α΄ ΒΨΥ συνοψίζονται στα εξής: παρατηρήστε, ακούστε και διασυνδέστε. Αυτές οι βασικές αρχές θα σας καθοδηγήσουν για το πώς να εξετάζετε και να εισέρχεστε με ασφάλεια σε τόπο όπου μαίνεται μια κρίση, να προσεγγίζετε άτομα που πλήττονται και να κατανοείτε τις ανάγκες τους και να τα διασυνδέετε με υποστήριξη σε πρακτικό επίπεδο και πληροφορίες.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΤΕ
Κάντε έλεγχο ασφάλειας.
Παρατηρήστε για άτομα με εμφανείς επείγουσες βασικές ανάγκες.
Παρατηρήστε για άτομα με εκδηλώσεις ακραίου άγχους.

ΑΚΟΥΣΤΕ
Προσεγγίστε άτομα που μπορεί να χρειάζονται στήριξη.
Ρωτήστε για τις ανάγκες και τις ανησυχίες τους.
Ακούστε τους και βοηθήστε για να αισθανθούν ηρεμία.

ΔΙΑΣΥΝΔΕΣΤΕ
Βοηθήστε με την κάλυψη των βασικών αναγκών και την πρόσβαση σε υπηρεσίες.
Βοηθήστε στη διαχείριση προβλημάτων.
Ενημερώστε.
Βοηθήστε για τη σύνδεση με τα προσφιλή πρόσωπα και τις υπηρεσίες κοινωνικής υποστήριξης.



Οι καταστάσεις κρίσης μπορεί να μεταβάλλονται γρήγορα. Αυτό που μπορεί να συναντήσετε ενδέχεται να διαφέρει από ό, τι πληροφορηθήκατε πριν φθάσετε. Ως εκ τούτου, είναι σημαντικό να δώσετε λίγο χρόνο στον εαυτό σας- ακόμα και μερικές στιγμές - για να παρατηρήσετε γύρω σας, πριν προσφέρετε βοήθεια. Αν ξαφνικά βρεθείτε σε μια κατάσταση κρίσης, χωρίς χρόνο για προετοιμαστείτε, μπορείτε απλά να ρίξετε μία γρήγορη ματιά. Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα, θα σας δώσουν την ευκαιρία να είστε ήρεμοι, ασφαλείς, και να σκέφτεστε προτού ενεργήσετε.


Ο καθένας μπορεί να αντιδρά με διάφορους τρόπους σε μια κρίση.



Παρακάτω, ορισμένα παραδείγματα δυσφορικών συμπτωμάτων σε μία κρίση:

*Σωματικά συμπτώματα (για παράδειγμα, τρεμούλα, πονοκέφαλοι, κόπωση, απώλεια
όρεξης, πόνοι και άλγη)
*Κλάμα, θλίψη, καταθλιπτική διάθεση, πόνος
*Άγχος, φόβος
*«Κατάσταση επιφυλακής» ή νευρικότητα
*Ανησυχία ότι κάτι πολύ κακό πρόκειται να συμβεί
*Αϋπνία, εφιάλτες
*Ευερεθιστότητα, θυμός
*Ενοχή, ντροπή (για παράδειγμα, για το γεγονός ότι επέζησαν ή δεν βοήθησαν για τη
διάσωση άλλων)
*Αίσθημα σύγχυσης, συναισθηματικό μούδιασμα, αίσθηση «εξωπραγματικού» ή ζάλη
*Αποστασιοποίηση, ακινητοποίηση
*Μη ανταπόκριση σε άλλους, πλήρης σιωπή
*Αποπροσανατολισμός (για παράδειγμα, δεν γνωρίζουν το όνομά τους, πού βρίσκονται ή τι έχει συμβεί)
*Ανικανότητα παροχής βοήθειας προς τους ίδιους ή τα παιδιά τους (δεν τρώνε, δεν πίνουν, αδυνατούν να πάρουν μια απλή απόφαση)


Ορισμένοι άνθρωποι μπορεί να αισθάνονται μικρή δυσφορία ή καθόλου.

Οι περισσότεροι, επανέρχονται με την πάροδο του χρόνου, ειδικά εάν μπορέσουν να καλύψουν τις βασικές ανάγκες και να λάβουν στήριξη, όπως π.χ., βοήθεια από τους γύρω τους ή/και Α΄ ΒΨΥ. Ωστόσο, όσοι εκδηλώνουν έντονη ή μακροχρόνια δυσφορία μπορεί να χρειάζονται μεγαλύτερη στήριξη πέραν των Α΄ ΒΨΥ, ιδίως όταν παρουσιάζουν δυσλειτουργικές συμπεριφορές στην καθημερινή ζωή τους ή εάν αποτελούν κίνδυνο για τον εαυτό τους ή τους υπολοίπους.

Βεβαιωθείτε ότι όσοι βιώνουν έντονη δυσφορία δεν θα μένουν μόνοι τους και μεριμνήστε για την ασφάλειά τους μέχρι να αισθανθούν καλύτερα ή μέχρι να σας συνδράμει ιατρικό προσωπικό, τοπικοί ηγέτες ή άλλα μέλη της κοινότητας στην περιοχή.

Πηγή: Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας
(αναδημοσίευση από psychologynow.gr ) 

Η ασθένεια ξεκινά απ τον εγκέφαλο

''Στις 18 Αυγούστου 1978, ο γιατρός Dr. Ράϊκε Γκέρντ Χάμερ, ο οποίος την εποχή εκείνη ήταν ο διευθυντής παθολόγος της ογκολογικής κλινικής του Πανεπιστημίου του Μονάχου στην Γερμανία, έλαβε την συνταρακτική είδηση πως ο γιος του Ντιρκ είχε πυροβοληθεί. Ο Ντιρκ πέθανε τον Δεκέμβριο του 1978. Λίγους μήνες αργότερα, ο Dr. Χάμερ διαγνώσθηκε με καρκίνο των όρχεων. Επειδή ποτέ δεν είχε ασθενήσει σοβαρά, αμέσως υπέθεσε πως η εμφάνιση του καρκίνου, ίσως και να σχετίζεται με την τραγική απώλεια του γιου του. ''

 Της Κάρολαϊν Μάρκολιν Ph.D., Βανκούβερ, Καναδάς

ΝΕΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ (ΝΓΙ) - Το Ιατρικό Πρότυπο του Dr. Χάμερ

Ο θάνατος του Ντιρκ και η προσωπική του εμπειρία με τον καρκίνο τον ώθησε να διερευνήσει το προσωπικό ιστορικό των ασθενών του. Σύντομα ανακάλυψε πως όπως και εκείνος, είχαν και αυτοί ζήσει κάποιο εξαιρετικά στρεσογόνο γεγονός πριν από την εμφάνιση του καρκίνου. Η παρατήρηση αυτής της νοητικο-σωματικής σχέσης δεν τον εξέπληξε καθόλου. Πολυάριθμες μελέτες είχαν ήδη δείξει πως ο καρκίνος, όπως και άλλες ασθένειες, συχνά παρουσιάζεται μετά από κάποιο τραυματικό γεγονός. Ο Dr. Χάμερ όμως προχώρησε την έρευνά του κατά ένα κοσμοϊστορικό βήμα. Ακολουθώντας την υπόθεση πως όλες οι σωματικές λειτουργίες ελέγχονται από τον εγκέφαλο, ανέλυσε τις αξονικές τομογραφίες εγκεφάλου των ασθενών του και τις αντιπαρέβαλε με το ιατρικό ιστορικό τους. Τότε ανακάλυψε πως κάθε ασθένεια – όχι μόνο ο καρκίνος! – ελέγχεται από την δική του συγκεκριμένη περιοχή στον εγκέφαλο και συνδέεται με κάποιο πολύ συγκεκριμένο, αναγνωρίσιμο, «συγκρουσιακό σοκ» (conflict shock). Το αποτέλεσμα της έρευνάς του είναι ένας επιστημονικός χάρτης που απεικονίζει την βιολογική σχέση ψυχής - εγκεφάλου με τα όργανα και τους ιστούς του συνόλου του ανθρώπινου σώματος. ( Ο «Επιστημονικός Χάρτη της ΝΓΙ είναι ήδη διαθέσιμος στην Αγγλική γλώσσα).




Ο Dr. Χάμερ ονόμασε τελικά τα ευρήματά του «Οι Πέντε Βιολογικοί Νόμοι της Νέας Ιατρικής», επειδή αυτοί οι βιολογικοί νόμοι, που ισχύουν στην περίπτωση κάθε ασθένειας, προσφέρουν μια εντελώς νέα κατανόηση των αιτιών, της ανάπτυξης και της φυσικής διαδικασίας ίασης των ασθενειών. (Ως απάντηση στον αυξανόμενο αριθμό παρερμηνειών των ανακαλύψεών του και με σκοπό να διαφυλάξει την ακεραιότητα και αυθεντικότητα της επιστημονικής του εργασίας, ο Dr. Χάμερ έχει πλέον νομικά κατοχυρώσει τα αποτελέσματα των ερευνών του υπό την ονομασία Νέα Γερμανική Ιατρική (ΝΓΙ) (German New Medicine® GNM). Ο όρος «Νέα Ιατρική» (New Medicine) δεν ήταν δυνατό να κατοχυρωθεί διεθνώς.


Το 1981, ο Dr. Hamer παρουσίασε τα ευρήματά του στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Tübingen ως μετα-διδακτορική διατριβή. Όμως, μέχρι σήμερα το Πανεπιστήμιο έχει αρνηθεί να προβεί σε δοκιμές επαλήθευσης της έρευνας του Dr. Χάμερ παρά το γεγονός ότι υποχρεούται νομικά να το κάνει. Πρόκειται για μια πρωτοφανή περίπτωση στην ιστορία των πανεπιστημίων. Ομοίως η επίσημη ιατρική κοινότητα αρνείται να αποδεχθεί τις ανακαλύψεις του παρά τις 30 επιστημονικές επαληθεύσεις τους τόσο από ανεξάρτητους ιατρούς όσο και από επαγγελματικούς ιατρικούς συλλόγους.


Λίγο καιρό μετά την κατάθεση της διατριβής του, του επιδόθηκε τελεσίγραφο από την Πανεπιστημιακή κλινική στην οποία εργαζόταν, να αποποιηθεί τις ανακαλύψεις του, ειδάλλως δεν θα του ανανεωνόταν το συμβόλαιο συνεργασίας του με αυτήν. Το 1986, παρότι η επιστημονική του εργασία δεν είχε ποτέ καταγγελθεί επίσημα, πόσο μάλλον αποδειχθεί λανθασμένη, του αφαιρέθηκε η άδεια ασκήσεως του ιατρικού επαγγέλματος με το πρόσχημα της άρνησής του να συμμορφωθεί με τις αρχές της κλασσικής ιατρικής. Παρ’ όλα αυτά ήταν αποφασισμένος να συνεχίσει την έρευνά του. Μέχρι το 1987 κατάφερε να επεκτείνει τις ανακαλύψεις του ώστε να καλύπτουν πρακτικά σχεδόν κάθε γνωστή στην ιατρική ασθένεια.


Ο Dr. Χάμερ έχει διωχθεί και παρενοχληθεί για πάνω από 25 χρόνια, ιδιαίτερα από τις Γερμανικές και Γαλλικές αρχές. Από το 1977 ο Dr. Χάμερ ζει εξόριστος στην Ισπανία όπου συνεχίζει τις έρευνές του και τη μάχη για την επίσημη αναγνώριση της «Νέας Ιατρικής». Όσο όμως το καθηγητικό προσωπικό του Πανεπιστημίου του Τούμπινγκεν συνεχίζει την παρελκυστική τακτική του, οι ασθενείς όλου του κόσμου θα στερούνται των ευεργετημάτων των επαναστατικών ανακαλύψεων του Dr. Χάμερ.




Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ
Ο Dr. Χάμερ απέδειξε ότι «κάθε ασθένεια προκαλείται από ένα συγκρουσιακό σοκ που βρίσκει το άτομο παντελώς απροετοίμαστο» (Πρώτος Βιολογικός Νόμος). 
Προς τιμή του γιου του, ο Dr. Χάμερ ονόμασε αυτό το απρόσμενο στρεσογόνο γεγονός Σύνδρομο Ντιρκ Χάμερ ή DHS (Dirk Hamer Syndrome). Από ψυχολογική άποψη, το DHS είναι ένα πολύ προσωπικό γεγονός διαμορφωμένο από τις παρελθοντικές μας εμπειρίες, τις αδυναμίες μας, τις προσωπικές μας αντιλήψεις, τις αξίες και τις πεποιθήσεις μας. Όμως, το DHS δεν είναι απλά μια ψυχολογική εμπειρία, αλλά περισσότερο μια βιολογική σύγκρουση που πρέπει να γίνει κατανοητή στο πλαίσιο της εξέλιξής του ανθρώπινου είδους.

Τα ζώα βιώνουν αυτά τα βιολογικά σοκ με όρους πραγματικούς, για παράδειγμα, μέσα από την ξαφνική απώλεια της φωλιάς ή της εδαφικής περιοχής τους, την απώλεια ενός νεοσσού, τον χωρισμό από το ταίρι ή την αγέλη τους, μέσα από μια απροσδόκητη απειλή λιμοκτονίας, ή από αιφνίδιο φόβο θανάτου. Επειδή όμως μέσω των αιώνων ο ανθρώπινος νους ανέπτυξε την ικανότητα της αφηρημένης σκέψης, εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να βιώσουμε αυτές τις βιολογικές συγκρούσεις και με μεταφορικό τρόπο. Ένας άντρας ας πούμε, μπορεί να βιώσει ως «σύγκρουση εδαφικής απώλειας» την απροσδόκητα απώλεια της οικίας ή της εργασίας του. Μια γυναίκα μπορεί να βιώσει μια έντονη ανησυχία για την υγεία ενός μέλους της οικογένειας ως «σύγκρουση φωλιάς» Μία «σύγκρουση εγκατάλειψης» μπορεί να πυροδοτηθεί μέσα από ένα αναπάντεχο διαζύγιο ή από επείγουσα μεταφορά στο νοσοκομείο. Τα παιδιά συχνά βιώνουν ως «σύγκρουση χωρισμού» την επιστροφή της μητέρας τους στη δουλειά ή τον χωρισμό των γονιών τους.

Αναλύοντας χιλιάδες αξονικές τομογραφίες εγκεφάλων (CT) σχετικές με τα ιστορικά των ασθενών του, ο Dr. Χάμερ ανακάλυψε πως την στιγμή που ο ασθενής υφίσταται το DHS, το σοκ επηρεάζει μία συγκεκριμένη και προκαθορισμένη περιοχή του εγκεφάλου δημιουργώντας μια «κάκωση» που είναι ορατή στην αξονική τομογραφία ως μια σειρά ευδιάκριτων ομόκεντρων κύκλων ( το 1989, η Siemens, εταιρεία που κατασκευάζει αξονικούς τομογράφους, πιστοποίησε ότι αυτοί οι ομόκεντροι κύκλοι δεν ήταν τεχνουργήματα του τομογράφου). Τη στιγμή του συγκρουσιακού σοκ, τα εγκεφαλικά κύτταρα που επηρεάζονται μεταφέρουν το σοκ στο αντίστοιχο όργανο, που με τη σειρά του αντιδρά με μια εντελώς προκαθορισμένη αλλοίωση. Ο λόγος για τον οποίο συγκεκριμένες συγκρούσεις είναι άρρηκτα δεμένες με καθορισμένες περιοχές του εγκεφάλου είναι ότι κατά τη διάρκεια της ιστορικής μας εξέλιξης, κάθε τμήμα του εγκεφάλου προγραμματίστηκε ώστε να αντιδρά άμεσα σε συγκρούσεις που θα μπορούσαν να απειλήσουν την επιβίωσή μας. Και ενώ ο «αρχέγονος εγκέφαλος» (στέλεχος και παρεγκεφαλίδα) είναι προγραμματισμένος να αντιμετωπίζει ζητήματα επιβίωσης που αφορούν την αναπνοή, την τροφή, ή την αναπαραγωγή, ο «νέος εγκέφαλος» (ο εγκεφαλικός φλοιός) είναι κωδικοποιημένος με πιο εξελιγμένα ζητήματα όπως εδαφικές συγκρούσεις, συγκρούσεις χωρισμού, συγκρούσεις ταυτότητας και αυτό-υποτίμησης.


Η ιατρική έρευνα του Dr. Χάμερ είναι στενά συνδεδεμένη με την επιστήμη της εμβρυολογίας, καθόσον το κατά πόσο το όργανο αντιδρά σε μια σύγκρουση με δημιουργία όγκου, με καταστροφή ιστών, ή λειτουργική απώλεια, καθορίζεται από την εμβρυϊκή βλαστική στοιβάδα από την οποία προέρχονται τόσο το όργανο όσο και ο αντίστοιχός εγκεφαλικός ιστός (Τρίτος Βιολογικός Νόμος).

Το «Οντογενετικό Σύστημα Όγκων» της ΝΓΙ μας εξηγεί πως όργανα που ελέγχονται από τον «αρχέγονο εγκέφαλο», που προέρχονται από το ενδόδερμα ή το «αρχέγονο» μεσόδερμα, όπως οι πνεύμονες, το συκώτι, το κόλον, ο προστάτης, η μήτρα, το χόριο, τα πλευρά, το περιτόναιο, το περικάρδιο, οι αδένες των μαστών κ.λπ., πάντα αντιδρούν στο συγκρουσιακό σοκ με πολλαπλασιασμό κυττάρων. Οι όγκοι αυτών των οργάνων συνεπώς, αναπτύσσονται αποκλειστικά κατά την φάση ενεργούς-σύγκρουσης (conflict-active phase) – που ξεκινά με το DHS.


Ας πάρουμε για παράδειγμα τον καρκίνο του πνεύμονα. 
Η βιολογική σύγκρουση που συνδέεται με τον καρκίνο του πνεύμονα, είναι μια «σύγκρουση φόβου-θανάτου», γιατί σε βιολογικούς όρους ο πανικός θανάτου συνδέεται με την αδυναμία αναπνοής. 
Με το σοκ του φόβου-θανάτου οι κυψελίδες των πνευμόνων, που ρυθμίζουν την αναπνοή, αρχίζουν άμεσα να πολλαπλασιάζονται, δημιουργώντας ένα πνευμονικό όγκο. Αντίθετα με την κλασσική ιατρική άποψη, αυτός ο πολλαπλασιασμός πνευμονικών κυττάρων δεν είναι μια άσκοπη διεργασία. Υπηρετεί συγκεκριμένο βιολογικό σκοπό που δεν είναι άλλος από την αύξηση της χωρητικότητας των πνευμόνων ώστε να βελτιστοποιηθούν οι πιθανότητες επιβίωσης του οργανισμού. Οι αναλύσεις των αξονικών τομογραφιών εγκεφάλου που έγιναν από τον Dr. Χάμερ δείχνουν ότι κάθε άτομο με καρκίνο του πνεύμονα επιδεικνύει μία χαρακτηριστική διάταξη ευκρινών ομόκεντρων κύκλων στην αντίστοιχη περιοχή του στελέχους του εγκεφάλου και ότι κάθε ασθενής έχει ζήσει έναν εντελώς αναπάντεχο πανικό φόβου-θανάτου πριν την εκδήλωση του καρκίνου. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων η σύγκρουση φόβου-θανάτου πυροδοτήθηκε από μια διάγνωση καρκίνου την οποία το άτομο εξέλαβε ως «θανατική καταδίκη». Δεδομένου ότι το κάπνισμα βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία διεθνώς, αυτή η ανακάλυψη ρίχνει νέο φως στην αινιγματική αύξηση του καρκίνου των πνευμόνων («του υπ’ αριθμόν ένα δολοφόνου») και αμφισβητεί ευθέως πως το κάπνισμα είναι αφ’ εαυτού αιτία του καρκίνου των πνευμόνων.


Ο αδενοειδής καρκίνος του μαστού, σύμφωνα με τα ευρήματα του Dr. Χάμερ, είναι αποτέλεσμα σύγκρουσης-ανησυχίας «μητέρας-παιδιού» ή «συντρόφου». Αυτοί οι τύποι σύγκρουσης επιδρούν πάντα στον «αρχέγονο εγκέφαλο» στην περιοχή που ελέγχει τους γαλακτοποιούς αδένες. Μία γυναίκα μπορεί να βιώσει μια σύγκρουση «μητέρας-παιδιού» όταν το παιδί της τραυματιστεί ξαφνικά ή ασθενήσει σοβαρά. Κατά τη διάρκεια της φάσης ενεργούς-σύγκρουσης, τα κύτταρα του γαλακτοποιού αδένα πολλαπλασιάζονται συνεχώς, δημιουργώντας έναν όγκο. Ο βιολογικός σκοπός του πολλαπλασιασμού των κυττάρων είναι η αύξηση της ικανότητας παροχής μητρικού γάλατος στο παιδί που υποφέρει ώστε να επιταχυνθεί η ίασή του. Κάθε γυναίκα όπως και κάθε θηλαστικό, γεννιέται με αυτό το πανάρχαιο βιολογικό πρόγραμμα. Πληθώρα περιπτωσιολογικών μελετών του Dr. Χάμερ, δείχνουν πως γυναίκες, ακόμα και όταν δεν θηλάζουν, ανέπτυξαν όγκο των γαλακτοποιών αδένων λόγω μιας έμμονης ανησυχίας για κάποιο αγαπημένο πρόσωπο (ένα παιδί που βρίσκεται σε δυσκολία, έναν γονέα που ασθενεί, ή έναν αγαπημένο φίλο/φίλη για τον οποίον έχει πραγματικά λόγο να ανησυχεί).

Αυτά που έχουν ειπωθεί για τον καρκίνο των πνευμόνων και των μαστών έχουν επίσης εφαρμογή και σε όλους τους άλλους καρκίνους που προέρχονται από τον «αρχέγονο εγκέφαλο». Ο καθένας απ’ αυτούς πυροδοτείται από ένα συγκεκριμένο συγκρουσιακό σοκ που ενεργοποιεί ένα «Σημαντικό Ειδικό Βιολογικό Πρόγραμμα» (Significant Biological Special Program – SBS) (Πέμπτος Βιολογικός Νόμος) που επιτρέπει στον οργανισμό να αντιπαρέρχεται τον καθημερινό τρόπο αυτόματης λειτουργίας του και να διαχειρίζεται την κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Σε κάθε τύπο σύγκρουσης αντιστοιχεί ένα σημείο του εγκεφάλου το οποίο συντονίζει το συγκεκριμένο βιολογικό πρόγραμμα.


Ενώ τα όργανα που ελέγχονται από τον «αρχέγονο εγκέφαλο» δημιουργούν όγκους κατά την φάση ενεργούς-σύγκρουσης, το αντίθετο συμβαίνει με όλα τα όργανα που ελέγχονται από τον εγκεφαλικό φλοιό του «νέου εγκεφάλου». Όσον αφορά τον εμβρυϊκό φλοιό, όλα τα όργανα και όλοι οι ιστοί (ωοθήκες, όρχεις, κόκαλα, λεμφαδένες, επιδερμίδα, τράχηλος της μήτρας, βρόγχοι, στεφανιαία αγγεία, γαλακτοφόροι πόροι κ.λ.π. ) που ελέγχονται από τον εγκεφαλικό φλοιό προέρχονται από το εκτόδερμα και το νεοεγκεφαλικό μεσόδερμα. Την στιγμή του συγκρουσιακού σοκ το όργανο που αντιστοιχεί βιολογικά σε αυτό απαντάει με εκφυλισμό κυττάρων. Η νέκρωση των ωοθηκών ή των όρχεων, η οστεοπόρωση, ο καρκίνος των οστών, τα στομαχικά έλκη, για παράδειγμα, είναι καταστάσεις που συμβαίνουν μόνο ενώ το άτομο βρίσκεται σε κατάσταση συναισθηματικού στρες που σχετίζεται με το αντίστοιχο συγκρουσιακό σοκ. Όπως αναμένεται, αυτή η απώλεια ιστών έχει το βιολογικής σκοπό της.


Ας πάρουμε για παράδειγμα τον ιστό της εσωτερικής επιφάνειας των γαλακτοφόρων πόρων. Εφόσον το πλακώδες επιθήλιο τοίχωμα των γαλακτοφόρων πόρων αναπτύσσεται πολύ αργότερα από τους γαλακτοπαραγωγούς αδένες, η λειτουργία των νεότερων αυτών ιστών ελέγχεται από ένα νεότερο τμήμα του εγκεφάλου δηλ. από τον εγκεφαλικό φλοιό. Η βιολογική σύγκρουση που αντιστοιχεί στο εσωτερικό τοίχωμα των γαλακτοφόρων πόρων είναι η «σύγκρουση χωρισμού» τον οποίο βιώνει η γυναίκα ως «μου πήραν το παιδί μου ή τον σύντροφό μου από το στήθος». Ένα θηλυκό θηλαστικό μπορεί να βιώσει την ίδια σύγκρουση αν σκοτωθεί ή χαθεί το νεογνό του. Ως φυσική αντίδραση στην σύγκρουση χωρισμού ο ιστός των τοιχωμάτων των γαλακτοφόρων πόρων αρχίζει να δημιουργεί ελκώσεις. Ο σκοπός αυτής της απώλειας ιστών είναι η αύξηση της διαμέτρου των γαλακτοφόρων πόρων, ώστε το γάλα που δεν χρησιμεύει πλέον να μπορεί να αποστραγγιστεί ευκολότερα αντί να μαζεύεται στο στήθος. Κάθε γυναικείος εγκέφαλος είναι προγραμματισμένος με αυτήν τη βιολογική αντίδραση. Επειδή το γυναικείο στήθος είναι, μιλώντας με βιολογικούς όρους, συνώνυμο με την γαλουχία και την φροντίδα, οι γυναίκες βιώνουν αυτές τις συγκρούσεις σε περίπτωση αιφνίδιων χωρισμών από κάποιον για τον οποίο νοιάζονται έντονα. Δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου φυσικά συμπτώματα κατά την φάση ενεργούς-σύγκρουσης, εκτός ίσως από μια περιστασιακή ελαφρά αίσθηση «τραβήγματος» στο στήθος.




ΟΙ ΔΥΟ ΦΑΣΕΙΣ ΚΑΘΕ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ


Ο Dr. Χάμερ ανακάλυψε επίσης, πως με την προϋπόθεση της επίλυσης της σύγκρουσης κάθε ασθένεια εκτυλίσσεται σε δύο φάσεις (Δεύτερος Βιολογικός Νόμος). Κατά την πρώτη, ή αλλιώς φάση ενεργούς-σύγκρουσης (conflict-active phase – ca phase), όλος ο οργανισμός βρίσκεται σε εγρήγορση ώστε να αντιμετωπίσει τη σύγκρουση. Την ώρα που σημαντικές κυτταρικές αλλαγές δρομολογούνται στο σωματικό επίπεδο, η ψυχή και το αυτόνομο νευρικό σύστημα προσπαθούν επίσης να διαχειριστούν την απροσδόκητη κατάσταση. Ο οργανισμός μπαίνει σε κατάσταση υπερέντασης (συμπαθητικοτονία) και ο νους απορροφάται πλήρως από το περιεχόμενο της σύγκρουσης. Οι διαταραχές ύπνου και η έλλειψη όρεξης είναι χαρακτηριστικά συμπτώματα αυτής της κατάστασης. Βιολογικά αυτό είναι ζωτικής σημασίας γιατί η εστίαση στο περιεχόμενο της σύγκρουσης και οι επιπλέον ώρες εγρήγορσης δημιουργούν το κατάλληλο περιβάλλον για την διεργασία επίλυσης της σύγκρουσης και την εξεύρεση λύσης στο πρόβλημα. Η φάση ενεργούς-σύγκρουσης αποκαλείται και «ψυχρή φάση». Επειδή τα αιμοφόρα αγγεία συστέλλονται όταν ο οργανισμός βρίσκεται σε κατάσταση άγχους, χαρακτηριστικά συμπτώματα της φάσης-ενεργούς- σύγκρουσης είναι τα κρύα άκρα (ειδικά τα κρύα χέρια), τα ρίγη και ψυχρές εφιδρώσεις. Η ένταση των συμπτωμάτων εξαρτάται φυσικά από το μέγεθος της σύγκρουσης.


Αν το άτομο παραμείνει σε μια έντονη φάση ενεργούς- σύγκρουσης επί μακρόν, η κατάσταση μπορεί και να αποβεί μοιραία. Ο Dr. Χάμερ όμως αποδεικνύει πέραν λογικής αμφιβολίας πως ένας οργανισμός δεν μπορεί ποτέ να πεθάνει από τον ίδιο τον καρκίνο του. Το άτομο μπορεί να πεθάνει από μηχανικές επιπλοκές που προκαλεί ένας όγκος, αν για παράδειγμα αποφράξει ένα ζωτικό όργανο όπως το κόλον ή τους χοληφόρους πόρους. Όμως δεν μπορούν με κανέναν τρόπο τα καρκινικά κύτταρα από μόνα τους να προκαλέσουν τον θάνατο. 
 Στην Νέα Γερμανική Ιατρική - ΝΓΙ η διάκριση ανάμεσα στους «καλοήθεις» και στους «κακοήθεις» όγκους χάνει το νόημά της. Ο όρος «κακοήθης» είναι ένας κατασκευασμένος όρος (το ίδιο ισχύει για τους καρκινικούς δείκτες) που απλά δείχνει πως η κυτταρική αναπαραγωγική δράση έχει ξεπεράσει ένα αυθαίρετα επιλεγμένο όριο.

Αν το άτομο πεθάνει κατά τη διάρκεια της φάσης ενεργούς-σύγκρουσης αυτό γίνεται συνήθως λόγω απώλειας ενέργειας, απώλειας βάρους, στέρησης ύπνου και συναισθηματικής και νοητικής εξάντλησης. Συχνά είναι η ίδια η συγκλονιστική διάγνωση καρκίνου ή μια αρνητική πρόγνωση του τύπου – «σου μένουν έξι μήνες ζωής!» - που φέρνουν τους ασθενείς (και τους αγαπημένους τους) σε κατάσταση απελπισίας. Με ελάχιστη ως καμία ελπίδα και στερημένοι από τη ζωτική τους ενέργεια, κυριολεκτικά λειώνουν και τελικά πεθαίνουν από καχεξία, μια αγωνιώδη και επίπονη διαδικασία που απλά επιταχύνεται από τις συμβατικές θεραπευτικές αγωγές.


Αν ο ασθενής δεν έχει υποβληθεί σε συμβατικές θεραπείες (και ιδίως χημειοθεραπεία ή ακτινοθεραπεία), η ΝΓΙ έχει ποσοστά επιτυχίας 95-98 τοις εκατό. Η ειρωνεία είναι πως αυτές οι στατιστικές για τα καταπληκτικά ποσοστά επιτυχίας του Dr. Χάμερ έχουν ανακοινωθεί από τις ίδιες τις διωκτικές αρχές. Όταν ο Dr. Χάμερ συνελήφθη το 1997 με την κατηγορία της παροχής ιατρικών συμβουλών σε τρεις ασθενείς χωρίς άδεια, η αστυνομία κατάσχεσε τους φακέλους των ασθενών του και τους έδωσε για επεξεργασία. Αργότερα, κατά τη διάρκεια της δίκης ένας εισαγγελέας αναγκάστηκε να παραδεχθεί πως μετά από παρέλευση πέντε χρόνων 6000 από 6500 ασθενείς, στην πλειοψηφία με «καταληκτικούς» καρκίνους βρίσκονταν ακόμα εν ζωή. Με τις συμβατικές θεραπείες οι αριθμοί είναι σε γενικές γραμμές ακριβώς αντίθετοι. 
Σύμφωνα με τον επιδημιολόγο και βιοστατιστικολόγο Dr. Ούλριχ Άμπελ (Γερμανία) «Τα ποσοστά επιτυχίας των περισσοτέρων χημειοθεραπειών είναι φρικτά…Δεν υπάρχουν επιστημονικά πειστήρια για την δυνατότητα της (χημειοθεραπείας) να παρατείνει καθ’ οιονδήποτε αισθητό τρόπο της ζωές των ασθενών που πάσχουν από τις πιο κοινές μορφές καρκίνου…Η Χημειοθεραπεία για κακοήθειες μη εγχειρήσιμες, όπως είναι το 80% όλων των καρκίνων, είναι επιστημονικός κρανίου τόπος.» (Lancet 1991).




TO ΣΩΜΑ ΑΥΤΟΘΕΡΑΠΕΥΕΤΑΙ
Η επίλυσης της σύγκρουσης σηματοδοτεί την αρχή της δεύτερης φάσης του βιολογικού προγράμματος. Τα συναισθήματά μας και ο οργανισμός μας μπαίνουν αμέσως σε φάση ίασης που υποβοηθείται από το πέρασμα του αυτόνομου νευρικού συστήματος σε κατάσταση «βαγοτονίας». Κατά την φάση ίασης επανέρχεται η όρεξη, όμως νιώθουμε μεγάλη κούραση (μπορεί και να μην μπορούμε να σηκωθούμε απ’ το κρεβάτι). Είναι σημαντικό σ’ αυτήν την φάση να ξεκουραζόμαστε και να προμηθεύουμε τον οργανισμό με τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά ενώ το σώμα μας προσπαθεί να θεραπευτεί. Η δεύτερη φάση αποκαλείται και «θερμή φάση», καθώς στη φάση της βαγοτονίας η αγγειοδιαστολή προκαλεί ζεστά χέρια, ζεστά πόδια και ζεστή επιδερμίδα.

Με την επίλυση της σύγκρουσης παρατηρείται και μια άμεση αλλαγή στο επίπεδο του πάσχοντος οργάνου. Ο κυτταρικός πολλαπλασιασμός (αύξηση όγκου ελεγχόμενη από τον «αρχέγονο εγκέφαλο») ή η κυτταρική λύση (απώλεια ιστών ελεγχόμενη από τον «νέο εγκέφαλο») παύει αμέσως και ξεκινάει η αντίστοιχη διεργασία επισκευής. Μια περιοχή που νεκρώθηκε ή παρουσίασε ελκώματα κατά την φάση ενεργούς σύγκρουσης, τώρα επουλώνεται και αναπληρώνεται με νέα κύτταρα. Αυτή η αναπλήρωση συνήθως συνοδεύεται από πιθανά επίπονο πρήξιμο, που δημιουργείται από το οίδημα που προστατεύει τους ιστούς κατά την φάση θεραπείας. Άλλα συνήθη θεραπευτικά συμπτώματα είναι η υπερευαισθησία, ο κνησμός, οι σπασμοί (αν εμπλέκονται μυϊκοί ιστοί) και οι φλεγμονές. Παραδείγματα «ασθενειών» που εμφανίζονται μόνο κατά την θεραπευτική φάση είναι: κάποιες δερματικές διαταραχές, αιμορροΐδες, λαρυγγίτιδα, βρογχίτιδα, αρθρίτιδα, αρτηριοσκλήρωση, δυσλειτουργίες της ουροδόχου κύστεως ή των νεφρών, ορισμένες ηπατικές ασθένειες, καθώς και μολύνσεις (βλέπε παρακάτω).


Βασισμένη σε παρατηρήσεις για τον πολλαπλασιασμό των κυττάρων (μίτωση) και με κριτήριο την γενικά αποδεκτή διαφορά ανάμεσα σε «καλοήθεις» και «κακοήθεις» όγκους, ή συμβατική ιατρική θεωρεί την φυσική αναπαραγωγή κυττάρων των ιστών που βρίσκονται σε διαδικασία ίασης ως «κακοήθεια». Η ΝΓΙ διακρίνει δύο είδη όγκων. Οι όγκοι όμως δεν χωρίζονται σε «καλούς» και «κακούς». Αντίθετα, ταξινομούνται σύμφωνα με τον ιστολογικό τους τύπο και την περιοχή του εγκεφάλου από την οποία προέρχονται και ελέγχονται. Υπάρχουν όγκοι που αναπτύσσονται κατ’ αποκλειστικότητα κατά την φάση ενεργούς σύγκρουσης (πνευμονικοί όγκοι, όγκοι στο κόλον, όγκοι στο ήπαρ, όγκοι της μήτρας, όγκοι του προστάτη κ.τ.λ.) και, αντίθετα, όγκοι που δημιουργούνται ως αποτέλεσμα της φυσικής διαδικασίας ανάπλασης του οργάνου. Όπως και με τους όγκους που ελέγχονται από τον «αρχέγονο εγκέφαλο», η ανάπτυξη όγκων κατά τη θεραπευτική φάση δεν είναι ούτε τυχαία ούτε άσκοπη αφού ο κυτταρικός πολλαπλασιασμός σταματάει αμέσως μόλις σταματήσει η επισκευή του ιστού. Ο καρκίνος των όρχεων, ο καρκίνος των ωοθηκών, το λέμφωμα, το λέμφωμα νον-Χότζκινς, διάφοροι τύποι σαρκώματος, τα καρκινώματα των βρόγχων και του λάρυγγα, όπως και ο καρκίνος του τραχήλου της μήτρας, είναι όλοι θεραπευτικής φύσης και είναι αποκλειστικά και μόνο φαινόμενα της θεραπευτικής φάσης της ασθένειας. Αν δεν διακοπεί η θεραπευτική διαδικασία μέσω φαρμακευτικών αγωγών ή υποτροπής της σύγκρουσης, αυτοί οι όγκοι τελικά φθίνουν κατά τη διάρκεια ολοκλήρωσης της θεραπευτικής φάσης.


Ο δεύτερος τύπος καρκίνου του μαστού, ο πορογενής καρκίνος in situ (DCIS) εμπίπτει και αυτός στην ίδια κατηγορία. Ενώ ένας καρκίνος των αδένων των μαστών είναι ένδειξη ότι μια γυναίκα βρίσκεται στην ενεργή φάση μιας σύγκρουσης ανησυχίας, ο καρκίνος των πόρων είναι θετικό σημάδι πως η σχετική σύγκρουση αποχωρισμού («μου πήραν το παιδί ή το σύντροφο από το στήθος») έχει επιλυθεί. Καμία γυναίκα δεν αναπτύσσει καρκίνο του μαστού χωρίς λόγο! Ούτε είναι τυχαία η ανάπτυξη καρκίνου συγκεκριμένα στον δεξιό ή αριστερό μαστό της, όπως θα δούμε στη συνέχεια.


Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΒΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΜΑΣ ΠΛΕΥΡΙΚΟΤΗΤΑΣ
Ο Dr. Χάμερ ανακάλυψε ότι η πλευρικότητά μας καθορίζει το αν μία ασθένεια όπως ο καρκίνος, αναπτύσσεται στην δεξιά ή την αριστερή πλευρά του σώματός μας. Ο κανόνας είναι ο εξής: ένας δεξιόχειρας αντιδρά σε μια σύγκρουση που αφορά την μητέρα ή το παιδί της/του με την αριστερή πλευρά του σώματος του, ενώ αντιδρά σε σύγκρουση που έχει να κάνει με έναν «σύντροφο», π.χ. πατέρα, αδερφό/ή, συγγενή, φίλο/η, συνάδελφο κ.τ.λ., με την δεξιά πλευρά. Για τους αριστερόχειρες ισχύει το αντίθετο. Υπάρχει πάντα μία σχέση διασταύρωσης (χιαστί) μεταξύ εγκεφάλου και σώματος, επειδή κάθε ημισφαίριο του εγκεφάλου (εξαιρείται το στέλεχος του εγκεφάλου) ελέγχει την αντίθετη πλευρά του σώματος.



Ο απλούστερος τρόπος να αναγνωρίσουμε την βιολογική μας πλευρικότητα είναι το τεστ του χειροκροτήματος. Το πάνω χέρι είναι το κυρίαρχο χέρι και δείχνει αν είμαστε δεξιόχειρες ή αριστερόχειρες. Με αυτόν τον τρόπο, ένας καρκίνος του δεξιού μαστού, μια κύστη στην αριστερή ωοθήκη, μια δερματοπάθεια στην δεξιά ή αριστερή πλευρά (ή σε αμφότερες τις πλευρές), μια παράλυση στην αριστερή πλευρά του σώματος (π.χ. μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο), μας δίνουν μια πρώτη ένδειξη ως προς το «ποιος» εμπλέκεται στην αρχική σύγκρουση. Όσον αφορά πιο πολύπλοκες συγκρούσεις (και περιοχές του εγκεφάλου) πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη μας και την ορμονική κατάσταση του ασθενούς για να μπορούμε να αξιολογήσουμε με ακρίβεια την κατάσταση.


Ο ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΜΙΚΡΟΒΙΩΝ
Μια άλλη διάσταση της έρευνας του Dr. Χάμερ έχει να κάνει με το ρόλο των μικροβίων στην ανάπτυξη των ασθενειών. Οι ανακαλύψεις του σχετικά με το θέμα είναι οι εξής (Τέταρτος Βιολογικός Νόμος): Οι μικροβιακοί οργανισμοί όπως μύκητες, βακτηρίδια και ιοί είναι ενεργοί μόνο κατά τη θεραπευτική φάση και ο τρόπος με τον οποίο δρουν ακολουθεί απόλυτα τη λογική της εξέλιξης του είδους. Τα φυματικά βακτήρια για παράδειγμα, εποικούν μόνο τους ιστούς που ελέγχονται από τον «αρχέγονο εγκέφαλο». Η λειτουργία τους κατά την θεραπευτική φάση είναι να αποσυνθέτουν τους όγκους των οποίων ή παρουσία είναι πλέον περιττή, π.χ. τους πνευμονικούς όγκους, τους όγκους του προστάτη, της μήτρας, τους όγκους των αδένων του στήθους, τα μελανώματα και τα μεσοθηλιώματα. Τα φυματικά βακτήρια είναι απαραίτητα για την αποσύνθεση των πλεοναζόντων «αναλώσιμων κυττάρων» που υπερ-αναπτύχθηκαν για βιολογικούς λόγους κατά τη φάση ενεργούς-σύγκρουσης. Αν δεν υπάρχουν βακτήρια λόγω εμβολιασμού, κατάχρησης αντιβιοτικών ή χημειοθεραπευτικής αγωγής, ο όγκος δεν μπορεί να αποσυντεθεί όπως θα έπρεπε. Ως αποτέλεσμα, παραμένει στην θέση του και ασβεστοποιείται παραμένοντας εντελώς ακίνδυνος. Αν όμως ανακαλυφθεί τυχαία στη διάρκεια κάποιας ιατρικής εξέτασης, μπορεί να οδηγήσει σε εσφαλμένη διάγνωση «καρκίνου», με όλους τους επακόλουθους κινδύνους για δημιουργία νέων συγκρουσιακών σοκ με νέα συμπτώματα. Με την κατανόηση των βιολογικών νόμων της ανάπτυξης των ασθενειών, αυτή η πιθανότητα μπορεί πρακτικά να εξαλειφθεί.


Ενώ τα βακτήρια αποσυνθέτουν τα κύτταρα όγκων που έχουν εξαντλήσει τη χρησιμότητά τους, οι ιοί φαίνεται να σχετίζονται με την διεργασία ίασης των ιστών που ελέγχονται από τους ιστούς του εγκεφαλικού φλοιού, (π.χ. βρόγχοι, ρινικές μεμβράνες, τοιχώματα του στομάχου, τοιχώματα των χοληφόρων πόρων, και της επιδερμίδας). Η ηπατίτιδα, η πνευμονία, ο έρπης, η γρίπη, οι στομαχικές ιώσεις , είναι ενδείξεις πως μια «έντονη» πλην όμως φυσιολογική διαδικασία εκτυλίσσεται στο σώμα. Όσον αφορά στον ρόλο των ιών, ο Dr. Χάμερ προτιμάει να μιλάει για «υποθετικούς ιούς» εφόσον τελευταία η ύπαρξη των ιών έχει αμφισβητηθεί. Αυτή η ανακάλυψη συμφωνεί με τα παλαιότερα ευρήματα του που δείχνουν ότι η διαδικασία επούλωσης και αναπλήρωσης ελκωματικών ή νεκρωμένων ιστών συνεχίζει να συμβαίνει, ακόμα και αν οι ιοί που σχετίζονται με τους ιστούς είναι απόντες.

Το δίλλημα στο οποίο βρίσκεται η συμβατική ιατρική είναι ότι αποτυγχάνοντας να αναγνωρίσει το σχήμα των δύο φάσεων της κάθε ασθένειας, τείνει κατ’ εξακολούθηση να παραβλέπει τη φάση ενεργούς σύγκρουσης κατά την εξέταση του ασθενούς. Εφόσον τα μικρόβια είναι ενεργά μόνο κατά τη θεραπευτική φάση της ασθένειας, και εφόσον η δραστηριότητα των μικροβίων συνοδεύεται από φλεγμονές, πυρετούς, πύον, εκκρίματα και πόνο, τα μικρόβια θεωρούνται κακοήθη και η αιτία των ασθενειών. Τα μικρόβια όμως δεν προκαλούν τις ασθένειες. Σε τελευταία ανάλυση, ο οργανισμός μας κάνει χρήση των μικροβιακών οργανισμών ώστε να βελτιστοποιήσει τη θεραπευτική διαδικασία. Τα μικρόβια βεβαίως, μπορούν να μεταδοθούν από άτομο σε άτομο, όμως παραμένουν ανενεργά μέχρις ότου το άτομο να βρεθεί στη θεραπευτική φάση μιας ίδιου τύπου σύγκρουσης.




ΑΜΦΙΣΒΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΣΤΑΣΗΣ


Βασιζόμενοι στο «Οντογεννετικό Σύστημα των Όγκων της ΝΓΙ, η ευρέως εξαπλωμένη θεωρία της μετάστασης που υποστηρίζει πως τα καρκινικά κύτταρα ταξιδεύουν δια μέσω του κυκλοφορικού και το λεμφικού συστήματος και δημιουργούν καρκίνους σε νέα σημεία είναι, σύμφωνα με τον Dr. Χάμερ, «καθαρή ακαδημαϊκή μυθοπλασία». Τα κύτταρα γενικά και τα καρκινικά κύτταρα ειδικότερα δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να αλλάξουν την ιστολογική τους δομή ή να διαπεράσουν τον ουδό της βλαστικής στοιβάδας. Ένα πνευμονικό καρκινικό κύτταρο, για παράδειγμα, που έχει ενδοδερμική καταγωγή, ελέγχεται από τον «αρχέγονο εγκέφαλο» και πολλαπλασιάζεται κατά την φάση ενεργούς-σύγκρουσης, δεν μπορεί να μετεξελιχθεί σε οστικό κύτταρο που έχει μεσοδερμική καταγωγή, ελέγχεται από τον εγκεφαλικό φλοιό («νέο εγκέφαλο»), και αποσυντίθεται κατά την διάρκεια της φάσης ενεργούς σύγκρουσης. Σύμφωνα με το σενάριο «ο καρκίνος του πνεύμονα κάνει μετάσταση στα οστά», τα καρκινικά κύτταρα του πνεύμονα θα προκαλούσαν τρύπες (δηλαδή οστεόλυση – που είναι το αντίθετο του όγκου) σε κάποιο οστό του σώματος. Πρέπει επίσης να αναρωτηθούμε: γιατί τα καρκινικά κύτταρα σπάνια «εξαπλώνονται» στους κοντινότερους γειτονικούς ιστούς, π.χ. από την μήτρα στον τράχηλο. Αν τα καρκινικά κύτταρα ταξιδεύουν μέσω του κυκλοφορικού συστήματος, γιατί οι υπηρεσίες αιμοδοσίας δεν κάνουν εργαστηριακές αναλύσεις για την ανίχνευση καρκινικών κυττάρων στο αίμα του δότη; Γιατί δεν βρίσκουμε πολλαπλούς καρκίνους στα τοιχώματα των αιμοφόρων αγγείων των καρκινοπαθών;



Στις 19 Αυγούστου του 2004, η Καναδική εφημερίδα Globe and Mail, δημοσίευσε ένα άρθρο τιτλοφορούμενο «Ερευνητές Αναζητούν Αιματολογικό Τεστ για τον Καρκίνο του Μαστού». Το κείμενο περιείχε διάφορες αποκαλυπτικές δηλώσεις: «Το κυνήγι καρκινικών κυττάρων στο κυκλοφορικό σύστημα έχει διαρκέσει δέκα χρόνια….» και «μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχε η τεχνολογία για να αφαιρέσουμε το τυχόν καρκινικό κύτταρο από τα εκατομμύρια ερυθρά και λευκά αιμοσφαίρια που υπάρχουν σε μια φιάλη ανθρώπινου αίματος». Εκτός του ότι δεν φαίνεται να έχει τέλος αυτό το «κυνήγι» (όπως μαρτυράει το άρθρο), δεν υπονοεί το άρθρο ότι η θεωρία της «μετάστασης» παραπληροφορούσε το κοινό και τρομοκρατούσε μέχρι θανάτου εκατομμύρια καρκινοπαθών για περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες τώρα;


Ο Dr. Χάμερ βέβαια δεν αμφισβητεί την ύπαρξη δευτερευόντων καρκίνων. Αυτοί οι επακόλουθοι καρκίνοι όμως δεν δημιουργούνται από μεταναστεύοντα κύτταρα που ως εκ θαύματος μεταμορφώνονται σε κύτταρα διαφορετικού τύπου, αλλά από νέα συγκρουσιακά σοκ. Νέα συγκρουσιακά σοκ (DHS) μπορεί να δημιουργηθούν από επιπλέον τραυματικές εμπειρίες που φέρνει η ζωή ή μέσα από διαγνωστικά σοκ. Όπως αναφέρθηκε ήδη, μία απρόσμενη διάγνωση καρκίνου, ή η ανακοίνωση μιας «μετάστασης» μπορεί να πυροδοτήσει ένα σοκ φόβου-θανάτου (που προκαλεί καρκίνο του πνεύμονα), ή οποιοδήποτε άλλου είδους «διαγνωστικό σοκ», δημιουργώντας νέους καρκίνους σε άλλα μέρη του σώματος. Σε πολλές περιπτώσεις, οι ασθενείς δεν καταφέρνουν να φτάσουν ποτέ στην θεραπευτική φάση, γιατί η κατάσταση υπερβολικού στρες στην οποία βρίσκονται τους εξασθενεί σε τέτοιο βαθμό που οι πιθανότητες να επιβιώσουν μιας υψηλά τοξικής χημειοθεραπείας είναι πολύ μικρές.


Ο δεύτερος σε συχνότητα καρκίνος μετά τον καρκίνο του πνεύμονα είναι ο καρκίνος των οστών. Ο Dr. Χάμερ ανακάλυψε πως τα οστά μας είναι βιολογικά συνδεδεμένα με την αυτοπεποίθησή και την αυτοεκτίμησή μας. Έτσι, όταν σε κάποιον ανακοινώνεται πώς πάσχει από μια ασθένεια που απειλεί την ίδια την ζωή του, ειδικά από έναν «καλπάζοντα καρκίνο», το μεταφράζει μέσα του ως: «τώρα είμαι άχρηστος», και τα οστά δίπλα στο σημείο που αισθανόμαστε «άχρηστοι» αρχίζουν να απασβεστοποιούνται (στην περίπτωση καρκίνου του μαστού αυτό συμβαίνει συχνά στην περιοχή του στέρνου ή των πλευρών). Όπως και στην περίπτωση σπασμένου οστού, ο σκοπός αυτού του βιολογικού προγράμματος (δηλ. της «ασθένειας») εμφανίζεται στο τέλος της θεραπευτικής φάσης. Όταν τελειώσει η φάση επισκευής, το οστό θα είναι πολύ ισχυρότερο σ’ αυτό το σημείο, σιγουρεύντας πως θα είμαστε πολύ καλύτερα εξοπλισμένοι να ανταπεξέλθουμε σε περίπτωση μιας νέας «σύγκρουση υποτίμησης του εαυτού μας».




Η ΦΥΣΗ ΤΩΝ ΟΓΚΩΝ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ

Αφού επιλυθεί η σύγκρουση, η εγκεφαλική κάκωση – ταυτόχρονα με την ψυχή και το όργανο – εισέρχεται και αυτή στη θεραπευτική φάση. Όπως σε κάθε τραύμα που βρίσκεται σε φάση επούλωσης, αναπτύσσεται ένα οίδημα (μαζεύεται υγρό) γύρω από την κάκωση ώστε να προστατευτεί ο υπό ανάρρωση νευρικός ιστός. Στην αξονική τομογραφία του εγκεφάλου οι αλλαγές είναι ευκρινώς αναγνωρίσιμες: οι σαφείς ομοκεντρικοί κύκλοι βυθισμένοι πλέον στο οίδημα φαίνονται ασαφείς, δυσδιάκριτοι και σκοτεινοί.


Στο απόγειο της θεραπευτικής φάσης, όταν το εγκεφαλικό οίδημα έχει φτάσει στο μέγιστό του, ο εγκέφαλος πυροδοτεί μια βραχείας διάρκειας, δυνατή ώση που αποβάλλει το οίδημα. Στην ορολογία της ΝΓΙ , αυτή η αντίστροφη ρύθμιση ονομάζεται «Επιληπτοειδής Κρίση» (ΕΚ/EC). Στην διάρκεια αυτής της κρίσης ολόκληρος ο οργανισμός ξαναπερνάει για σύντομο χρονικό διάστημα σε κατάσταση συμπαθητικοτονίας, δηλ. το άτομο ξαναζεί τα συμπτώματα της φάσης ενεργούς-σύγκρουσης όπως ψυχρές εφιδρώσεις, κρύα άκρα, ταχυκαρδία και ναυτία. Η ένταση και διάρκεια αυτής της προ-προγραμματισμένης κρίσης εξαρτάται από την ένταση και τη διάρκεια της σύγκρουσης που προηγήθηκε. Καρδιακές προσβολές, εγκεφαλικά επεισόδια, ασθματικές κρίσεις και επιληπτικές κρίσεις δεν είναι παρά μόνο μερικά παραδείγματα των συμπτωμάτων της κρίσιμης αυτής καμπής. Ο τύπος της «κρίσης» αυτής, εξαρτάται πάντα από την φύση της σύγκρουσης και την συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου που σχετίζεται μ’ αυτήν.

Αφού αποβληθεί το οίδημα, νευρογλοιακός ιστός - ο συνδετικός εγκεφαλικός ιστός που προσφέρει δομική υποστήριξη στους νευρώνες - μαζεύεται στην περιοχή ώστε να βοηθήσει την ανάνηψη των νευρώνων που επηρεάστηκαν από το συγκρουσιακό σοκ (DHS). Είναι αυτή ακριβώς η φυσική συσσώρευση νευρογλοιακού ιστού που η συμβατική ιατρική ονομάζει «όγκο εγκεφάλου», με ολέθριες συχνά επιπτώσεις για τον ασθενή. Ο Dr. Χάμερ έδειξε ήδη από το 1981 ότι ένας «όγκος στον εγκέφαλο» δεν είναι ασθένεια με την κυριολεκτική έννοια του όρου, αλλά σύμπτωμα της θεραπευτικής φάσης που τρέχει παράλληλα και στο όργανο (το οποίο όργανο ελέγχεται από την αντίστοιχη περιοχή του εγκεφάλου που περνάει ταυτόχρονα τη φάση θεραπείας της). «Μεταστατικοί καρκίνοι εγκεφάλου» συνεπώς, δεν υπάρχουν.




Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗ ΝΓΙ (με δυο λόγια)


Το πρώτο βήμα στην ΝΓΙ είναι να δοθεί στον ασθενή η κατανόηση της βιολογικής φύσης ενός συμπτώματος π.χ. ενός συγκεκριμένου καρκίνου σε σχέση με την ψυχική του αιτία. Μια αξονική τομογραφία εγκεφάλου και το πλήρες ιατρικό ιστορικό του ασθενούς είναι ζωτικής σημασίας ώστε να προσδιορισθεί αν αυτός βρίσκεται ακόμα στη φάση ενεργούς σύγκρουσης ή αν βρίσκεται ήδη στη θεραπευτική φάση. Αν είναι ακόμα στην φάση ενεργούς σύγκρουσης, στόχος είναι η αναγνώριση του αρχικού συγκρουσιακού σοκ (DHS) και η ανάπτυξη στρατηγικής για την επίλυση της σύγκρουσης. Σημαντική είναι η προετοιμασία του ασθενή για τα θεραπευτικά συμπτώματα που θα ακολουθήσουν καθώς και για ενδεχόμενες επιπλοκές που ίσως επιφέρουν. Αυτά τα συμπτώματα είναι πάρα πολύ προβλέψιμα! Τα ευρήματα του Dr. Χάμερ μας δίνουν – για πρώτη φορά στην ιστορία της ιατρικής – ένα σύστημα στο οποίο μπορούμε να βασιστούμε όχι μόνο για να κατανοήσουμε, αλλά και για να προβλέψουμε την εξέλιξη και τα συμπτώματα της κάθε ασθένειας. Αυτή είναι η πραγματική προληπτική ιατρική, μια όψη της Νέας Γερμανικής Ιατρικής που δεν πρέπει να σταματήσουμε να τονίζουμε. Η αληθινή πρόληψη προϋποθέτει την κατανόηση της πραγματικής αιτίας μιας ασθένειας, και η έρευνα του Dr. Χάμερ μας την δίνει με υπέροχη λεπτομέρεια. Κατανοώντας τους «Πέντε Βιολογικούς Νόμους» των αιτιών και της θεραπευτικής διαδικασίας των ασθενειών, απελευθερωνόμαστε από τον φόβο και τον πανικό που συνοδεύει την εμφάνιση των συμπτωμάτων. 

Η γνώση είναι όντως δύναμη. Σε αυτή την περίπτωση όμως σώζει και ζωές.

                                                ---------------------------------



(Η Caroline Markolin, Ph.D, είναι καθηγήτρια της ΝΓΙ, εκπαιδευμένη και αναγνωρισμένη από τον Dr. Hamer. Ζει στον Καναδά και προσφέρει σεμινάρια πάνω στην ΝΓΙ σε τακτική βάση στο Μοντρεάλ και το Βανκούβερ του Καναδά. Για περισσότερες πληροφορίες για την ΝΓΙ, επισκεφτείτε την ιστοσελίδα//learninggnm.com
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό EXPLORE! Vol. 6/Nr. 3 – τον Μάϊο του 2007)
Μετάφραση: Φίλ. Κότσης
Εγώ, το πήρα από το  tvxs.gr